ΕΣΤΙ
Εγκώμια εις τον θάνατον και την ταφήν του Κυρίου
ψαλλόμενα εις ήχον Γ', κατά την Θ' Ωδήν της εορτής της Υπαπαντής
Ἡ Θεοτόκος:
|
Ἀκατάληπτόν ἐστί καὶ ἀγγέλοις καὶ
βροτοῖς
τὸ μυστήριον Υἱὲ τῆς ἀρρήτου
Σου ταφῆς.
|
Μαρία
ἡ Μαγδαληνή:
|
Βουληθείς, ὦ πλαστουργέ, ἵνα σώσῃς
τὴν ζωήν,
ἑκὼν θνήσκεις, Ἰησοῦ, ἡ
ἀθάνατος ζωή.
|
Μαρία
ἡ τοῦ Κλωπᾶ:
|
Γένος ἅπαν τῶν βροτῶν, ἁμαρτίᾳ
νεκρωθέν,
ὤφθη ζωοδότα νῦν, σῷ
θανάτῳ ζωωθέν.
|
Ἡ Θεοτόκος:
|
Δεῦρο δὴ μοι πᾶσα γῆ,
συνθρηνήσατε πικρῶς,
ὁ ζωῆς ὢν χορηγός,
καθορᾶται ὡς νεκρός.
|
Μαρία
ἡ Μαγδαληνή:
|
Ἐν κρυπτῷ Σου μαθητής, ὤν πρὶν Ἰωσὴφ
σαφῶς,
πεφανέρωται ἰδών, τὸ
κρυβὲν ἡλίου φῶς.
|
Μαρία
ἡ τοῦ Κλωπᾶ:
|
Ζωοδότα Ἰησοῦ, τῆς ζωῆς ὁ
γλυκασμός,
πῶς τὰς κόρας ἔμυσας, ὁ
ἀνθρώπων φωτισμός;
|
Σαλώμη:
|
Ἡ ζωὴ πάντων ζωήν, τὴν ἐξώσασαν
ζωῆς,
ἅπαν γένος τῶν βροτῶν,
τῷ θανάτῳ Σου ζωοῖς.
|
Αἱ μυροφόροι
πᾶσαι:
|
Θεοδόχε Ἰωσήφ, ἡ ἀκρότητης τῶν
πιστῶν,
δὸς ἡμῖν τὸν Ἰησοῦν,
περιπτύξασθαι Χριστόν.
|
Ἰωάννης
ὁ ἐπιστήθιος:
|
Ἴδε φίλον μαθητήν, καὶ μητέρα, Ἰησοῦ,
ἔτι λόγον δὸς ἡμῖν, ἐκ
στόματος τοῦ Σοῦ.
|
Ἰωσὴφ καὶ
Νικόδημος:
|
Κόσμου κόσμος, ὢν Χριστέ, ὤφθης ἄκοσμος
νεκρός,
κόσμον πλῆσον οὖν χαρᾶς,
ἀναστὰς θεοπρεπῶς.
|
Ἡ Θεοτόκος:
|
Λογχονύκτου Σου πλευρᾶς, ὦ
γλυκύτατε Υἱέ,
ἀποστάζεις τὴν ζωήν,
Θεοῦ Λόγε καὶ Θεέ.
|
Νικόδημος:
|
Μύρον ὢν ὡς ἀληθῶς, ὀσμῆς μύρων
τῶν ἐκ Σοῦ,
μύρα Σοι προσφέροντα,
μύρισόν με Ἰησοῦ.
|
Ἰωσήφ:
|
Νῦν κυκλοῦσι στρατιαί, νοεραὶ πᾶσαι
φρικτῶς,
πῶς τολμήσω οὖν ἐγὼ Σοῦ
προσψαῦσαι ὁ οἰκτρός;
|
Ἡ Θεοτόκος:
|
Ξενωθέντα τὸν Ἀδάμ, ξενωθεὶς ὁ
πλαστουργός,
ἐπανάγεις πρὸς ζωὴν ὁ υἱός
μου καὶ Θεός.
|
Μαρία
ἡ Μαγδαληνή:
|
Ὁ ταμίας τῆς ζωῆς καὶ θανάτου
νεκρωτής,
πῶς ὁρᾶσαι νῦν νεκρός, ὕπτιος
ὁ λυτρωτής!
|
Μαρία
ἡ τοῦ Κλωπᾶ:
|
Ποῦ σου ἔδυ, Ἰησοῦ, νῦν τὸ
κάλλος τῆς μορφῆς;
πέρας ἔλαβον ἐν Σοί, πᾶσαι
ῥήσεις τῆς Γραφῆς.
|
Σαλώμη:
|
Ῥεῖθρα βλύζεις, Ἰησοῦ, ἐκ τῆς
θείας Σου πλευρᾶς,
ἀποπλύνοντα βροτῶν ἁμαρτίας
τὰς πικράς.
|
Αἱ μυροφόροι
πᾶσαι:
|
Σέ, ὃν ἥλιος σταυρῷ, πρὶν ἐκρύβη
θεωρῶν,
πῶς, ἡλίου ποιητά,
τάφος κρύψει ὡς νεκρόν;
|
Ἰωσήφ:
|
Τὸν ἀναβαλλόμενον ὡς ἱμάτιον τὸ
φῶς,
πῶς σινδόσιν, Ἰησοῦ, Σὲ
κηδεύσω σαρκικῶς;
|
Νικόδημος:
|
Ὕδωρ ἐκ τῆς σῆς πλευρᾶς, κρεῖττον
ἔβλυσεν ὀσμῆς,
ἧς μυρίζω Σέ, Χριστέ,
σμυρνολόης τῆς ἐμῆς.
|
Ἡ Θεοτόκος:
|
Φάτνῃ εἶδόν Σε, Σωτήρ, πρὶν σπαργάνοις ἑλικτόν,
καὶ σινδόσι βλέπω νῦν, οἴμοι, σχῆμα
τί φρικτόν;
|
Αἱ μυροφόροι
πᾶσαι:
|
Χῶρον γῆς καὶ οὐρανοῦ τὸν
κατέχοντα δρακί,
νῦν κηδεύει Ἰωσήφ, καὶ
Νικόδημος σαρκί.
|
Ἡ Θεοτόκος:
|
Ψυχοσῶστά μου Υἱέ, περιφρούρει τὴν
πληθύν,
τῶν ὑμνούντων εὐλαβῶς,
σὴν ἐκούσιον ταφήν.
|
Αἱ μυροφόροι
πᾶσαι:
|
Ὦ Θεάνθρωπε Χριστέ, διαφύλαξον ἡμᾶς,
ἀνυμνούντας σὴν ταφὴν
καὶ προσφέροντας ὠδάς.
|
