ΥΜΝΟΣ ΣΤΗ ΣΑΜΟΘΡΑΚΗ
Ποίημα του Μητροπολίτου Αλεξανδρουπόλεως κ. Ανθίμου
Πές μας, κοπέλα μου γιὰ τὸ βουνὸ
ποὺ βγαίνει ἀπὸ τὸ κῦμα,
γύρω ἀπ' τὴ Χώρα δροσερό,
παραδεισένιο κτῆμα.
Πές μας, κοπέλα μου, ποιὰ εἶσαι 'σὺ
στὸ μάρμαρο κλεισμένη;
μὲ τὰ φτερὰ σὰν ἀστραπὴ
καὶ τὴ ματιὰ χαμένη.
Πές μας, κοπέλα μου, τὸν κόσμο σου
ποὺ ἔζησες στὴ δόξα,
στῆς ξενιτιᾶς τὸ δρόμο σου
τὸν λαχταρᾶς σὰν πρῶτα;
Ἄχ! ἐγὼ εἶμαι ἡ Νίκη ποὺ ρωτᾶς
καὶ εἶμαι ἐδῶ νὰ ξέρεις,
μὲς τὴν ψυχή σου ἂν μὲ κρατᾶς
ὅλο θὰ μ'ἀνασταίνεις!
Πές μας, Κυρία μας Κρημνιώτισσα,
Δεληγιαννούδα, Ἀνέμη,
στὸ πέλαο Καμαριώτισσα,
στὴ Μάνταλ' ῥιζωμένη.
Πές μας, πῶς ἦρθε ὁ Ἀπόστολος
κι ἐστάθη στὸ Στασίδι;
στὸ 'Φκᾶ πὼς πνίγηκε ὁ καημός;
οἱ Πέντε στὸ λεπίδι;
Πές μας, Παρθένα Παναγία μας,
ἀρχόντισσα τῆς γῆς μας,
τὸν πόνο, τὴν ἐλπίδα μας
πῶς κράτησες μαζί μας;
Ἄχ! ἐγὼ εἶμαι ἡ Ἁγιᾶ-Ἀμπατή,
σᾶς ἔχω γιὰ παιδιά μου,
τὸ αἷμα σας χρυσὸ δαφνὶ
κρατῶ στὸ φόρεμα μου!
Πές μας, ἂν εἶδες στάχυ πιὸ μεστό,
πραούστι πιὸ γεμᾶτο,
ἐλιὲς καὶ λάδι σὰν χρυσὸ
καὶ χασλαμᾶ ἀφρᾶτο.
Πές μας, γιὰ αἶγες στὰ ψηλὰ βουνά,
γιὰ μέλι στὴ Λαγκάδα,
ρίγανι, κέδρο στὰ Βρυσιά,
φλασκούνι στὴν Κοιτάδα.
Πές μας, γιὰ φτέρη στὴν Ἄνω Μεριά,
στὶς Μακρυλιὲς θυμάρι,
στὸ Λάκκωμα καὶ στὴν Πουρνιὰ
μοσχοβολιὰ στὸ Γιάλι.
Ἄχ! πολύχρωμο, ἀνθοστόλιστο
Νησὶ τῆς Σαμοθράκης,
μὲ τὶς ὀρτάντζες πλουμιστὸ
ῥοδόσταμο τῆς Θράκης!
