Ὁ ρόλος τῆς Θεοτόκου στὴν Ἐκκλησία δὲν εἶναι ἁπλὰ ἱστορικός (Μαρία ἡ μητέρα τοῦ Ἰησοῦ), δὲν εἶναι οὔτε συναισθηματικός (πονεμένη μάννα), δὲν εἶναι κοινωνικός (ἀνάδειξη τῆς γυναῖκας)· εἶναι ρόλος κύρια σωτηριολογικός.
Ὅση ὥρα συζητοῦσε μὲ τὸν ἄγγελο στὴ Ναζαρέτ, ὁ Θεὸς περίμενε. Μόνο ὅταν συγκατένευσε (ἰδοὺ ἡ δούλη Κυρίου...), μόνο τότε τὸ Δεύτερο πρόσωπο τῆς Ἁγ. Τριάδος ἦρθε καὶ κατοίκησε μέσα της. Ἦταν ὁ πρῶτος ἄνθρωπος ποὺ κοινώνησε τὸ Χριστό!
Συνηθίζουμε νὰ λέμε· "δάνεισε τὸ σῶμα της...", ὅμως, καμμιὰ μάννα δὲν εἶναι "θερμοκοιτίδα". Ἡ κάθε μάννα χτίζει, συγκροτεῖ, καλλιεργεῖ καὶ οἰκοδομεῖ τὴν ψυχοσωματικὴ προσωπικότητα τοῦ παιδιοῦ της. Τὸ ἴδιο ἔκανε καὶ ἡ Θεοτόκος στὴν ὁλοκληρωμένη προσωπικότητα τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ, ἡ ὁποία τὴ στιγμὴ τοῦ Εὐαγγελισμοῦ, ἑνώθηκε μὲ τὸν Υἱὸ καὶ Λόγο τοῦ Θεοῦ. Γι΄αὐτό, ἡ Μαρία τῆς Ναζαρέτ κατέστη Θεοτόκος.
Ἡ Ἐκκλησία
μας τὴν ἀποκαλεῖ Βασίλισσα τῶν Οὐρανῶν, Κυρία τῶν Ἀγγέλων, ὅμως γιὰ μᾶς, εἶναι ἡ
Μάννα μας. Ἡ Μάννα όλου τοῦ κόσμου καὶ ὁπωσδήποτε τῶν χριστιανῶν.
† Ὁ Ἀλεξανδρουπόλεως Ἄνθιμος
