Στον Μητροπολιτικό Ναό του Αγίου Νικολάου την Αποκαθήλωση τέλεσε ο Μητροπολίτης μας κ. Άνθιμος, ο οποίος πριν το Ευαγγέλιο ωμίλησε ανάλογα προς το πολυπληθές εκκλησίασμα.
Μετά το τέλος της Αποκαθηλώσεως ιερείς της Μητροπόλεως τέλεσαν την περιφορά του Επιταφίου κατ΄ έθος στα δύο κοιμητήρια της Αλεξανδρουπόλεως.
ΟΜΙΛΙΑ ΜΕΓΑΛΗΣ ΠΑΡΑΣΚΕΥΗΣ 2012
..."Οι Ιουδαίοι ζητούν θαύματα και οι Έλληνες θέλουν λογικές αποδείξεις. Εμείς όμως κηρύσσουμε ένα Θεό σταυρωμένο, κάτι που για τους Ιουδαίους είναι σκάνδαλο και για τους Έλληνες είναι ανοησία...", ακούσαμε να μας λέει ο Απ. Παύλος.
Αγαπητοί μου,
Πέρασαν από τότε 2000 χρόνια.
Η διδασκαλία του Χριστού ανόρθωσε τον άνθρωπο. Τα θαύματά του χάρισαν ελπίδα στην ψυχή των απελπισμένων. Η αγνότητα της ζωής του έθρεψε τον πεινασμένο κόσμο. Ο προσανατολισμός του δημιούργησε πολιτισμό.
Σας παρακαλώ, δοκιμάστε, αν το αντέχετε, να αφαιρέσετε από τον πλανήτη μας, όσα προσέθεσε σ' αυτόν η Χριστιανική Πίστη.
Ιδεολογίες που άρδευσαν από τους Μακαρισμούς.
Ανθρωπισμούς που δανείστηκαν από την "Επί του Όρους Ομιλία".
Κινήματα και Επαναστάσεις που εμπνεύσθηκαν από την ευαγγελική έννοια της ελευθερίας του προσώπου.
Προβληματισμοί που πάλεψαν να κατανοήσουν τη σχέση του ανθρώπου με το Θεό.
Επιστήμες που είτε γεννήθηκαν στην Εκκλησία, είτε ακόνισαν τα δόντια τους επάνω της.
Δοκιμάστε, ακόμα, να αφαιρέσετε όσα άντλησε η τέχνη από το Ευαγγέλιο και την Εκκλησία, η αρχιτεκτονική, η ζωγραφική, η μικροτεχνία, η ψηφιδογραφία, η γλυπτική.
Τότε, όταν αφαιρέσετε από την Ιστορία του κόσμου όσα προσέθεσε ο Χριστιανισμός σ' αυτήν, τότε θα διαπιστώσετε πόσο τραγικά φτωχός, παντέρημος και ερειπωμένος θα απομείνει ο Πολιτισμός μας.
Όμως, ο Χριστός δεν ήρθε στη γη για να διδάξει.
Δεν ήρθε για να θαυματουργήσει.
Δεν ήρθε, πολύ περισσότερο, για να συνεισφέρει στις επιστήμες και στις τέχνες.
Ο Χριστός, το δεύτερο πρόσωπο της Αγίας Τριάδος, ήρθε στη γη ως άνθρωπος, γεννήθηκε από την Παρθένο Μαρία, για να πεθάνει επάνω στο Σταυρό, σαν κακούργος.
Ναι! γι αυτό, σήμερα, δεν τον ατενίζουμε με λύπη. Δεν τον πλησιάζουμε συναισθηματικά. Εξάλλου, βλέπετε στο συμβολισμό των χρωμάτων της Αγίας Τραπέζης και των αμφίων μας: από τη στιγμή που ο Χριστός πεθαίνει επάνω στο Σταυρό, φοράμε άσπρα και απόψε που θα είναι ο Χριστός στον Επιτάφιο, η Αγία Τράπεζα κι εμείς θα φορέσουμε χρυσά. Από τη στιγμή, δηλ. που ο Χριστός πεθαίνει, αρχίζει η δόξα της Εκκλησίας, δηλ. η δόξα του ανθρώπου.
Αν κάπως, θέλουμε να κατανοήσουμε το γεγονός και να βιώσουμε το θαύμα, τότε χρειάζεται να σκεφθούμε απλά, αλλά ειλικρινά.
Να σκεφτούμε: Ποιός είναι ο Χριστός για μας και ποιά θέση καταλαμβάνει στη ζωή μας!
Συνήθως Του χρεώνουμε τις δικές μας αμαρτίες. Κάποιοι διερωτώνται, μήπως θα ήταν καλύτερα να υπήρχε ο Χριστός, όμως, χωρίς Εκκλησία. Δεν καταλαβαίνουν ότι ο Χριστός εκτός Εκκλησίας δεν νοείται και δεν υπάρχει.
Κάποιοι σκανδαλίζονται από την ανθρώπινη φύση του Χριστού, δεν αντέχουν τα σφάλματα των κληρικών και λαϊκών μελών της, όμως δεν κατανοούν ότι ακριβώς αυτό είναι το μεγαλείο της Εκκλησίας και το συμφέρον των πιστών της.
Κάποιοι, θεωρούν την Εκκλησία ως θρησκεία, όμως δεν βλέπουν ότι η Εκκλησία θεωρεί τον εαυτό της υπεύθυνο για όλο τον κόσμο, τους λαούς και τις θρησκείες.
Κάποιοι πιστεύουν ότι η Εκκλησία συναγωνίζεται τις Επιστήμες, όμως αγνοούν ότι η απλοϊκότητα της Εκκλησίας θα νικήσει την ακρώρεια όλων των Επιστημών, κάποτε.
Κάποιοι ζητούν να δούν θαύματα, να πέφτουν κεραυνοί, να αναστηθούν πεθαμένοι για να μας πουν τα επέκεινα, όμως, δεν αντιλαμβάνονται ότι αν συνέβαιναν αυτά, τότε θα στραγγάλιζαν την ελευθερία μας, θα μας σκλάβωναν.
Κάποιοι ψάχνουν να βρουν το Θεό, πίσω από τα σύννεφα, το Χριστό μέσα στα εργαστήρια, το σώμα Του και το αίμα Του στο μικροσκόπιο. Όμως δεν ερευνούν τον θείο λόγο ότι ολόκληρη η Βασιλεία Του είναι μέσα μας.
Κάποιοι τρέμουν τον Αρμαγεδώνα, υπολογίζουν τα έσχατα, τα τέλη του κόσμου, όμως δεν αποδέχονται ότι έτσι πέφτουν χειρότερα στις παγίδες του διαβόλου.
Κάποιοι προσπαθούν να βγάλουν το Χριστό απο τη ζωή του κόσμου, όμως δεν διαπίστωσαν ακόμα ότι τότε Τον εγκαθιδρύουν βαθύτερα στην ύπαρξη των ανθρώπων.
Κάποιοι φαντάζονται ένα κόσμο χωρίς το φόβο του Θεού, όμως δεν κατάλαβαν ακόμα πως όποιος φοβάται το Θεό, δεν τον φοβούνται οι συνάνθρωποί του.
Κάποιοι θέλουν να αποποιηθούν τον τίτλο "δούλος" του Θεού ή "πρόβατο" της ποίμνης της Εκκλησίας, όμως δεν δοκίμασαν ότι αυτός που είναι δούλος του Θεού, ειναι απελευθερωμένος από κάθε άλλη σκλαβιά και πως τα πρόβατα της Εκκλησία είναι προτιμότερα από τους λύκους της κοινωνίας.
Αλήθεια, αγαπητοί μου! Είναι έτσι ο Χριστός για μας; Είναι τέτοια η σχέση του με τη ζωή μας;
Σήμερα, ο Χριστός που βλέπουμε μπροστά μας, είναι αδύναμος, είναι φτωχός, ειναι εγκαταλελειμένος, είναι πονεμένος, είναι ευτελισμένος. Σε λίγο, άψυχος, θα μπει σε κρύο τάφο, θα σύρουν επάνω του την πλάκα και όλα θα φαίνεται ότι τελείωσαν.
Κι όμως, όλα τότε θα αρχίσουν.
Αυτό είναι το μεγαλείο του Θεού μας.
Αυτή είναι η μεγαλωσύνη της Πίστεώς μας.
Αυτό είναι το καλό μαντάτο του Ευαγγελίου.
Αυτή είναι η δυναμική της Εκκλησίας.
Ενώ αυτά βλέπουν τα μάτια του σώματος, άλλα ψηλαφίζει η ψυχή. Πίσω από την αδυναμία, πίσω από την φτώχεια, πέρα από την εγκατάλειψη, μέσα στον πόνο και στον ευτελισμό, παραμένει ο Θεός μας και μας περιμένει. Μέσα στον τάφο και στην νεκρική σιγή, συναντάμε το Θεό μας και μας υπόσχεται την Ανάσταση. Εκείνο που ο κόσμος λέει τέλος, για μας είναι η αρχή.
Αυτό είναι το μυστήριο του Σταυρού! Λοιπόν, κανείς να μην κλάψει, σήμερα, κανένας ας μην θρηνήσει, κανένας να μην λυπηθεί. Πάνω από το Σταυρό Του ο Χριστός μας φωνάζει: "στον κόσμο θα συναντήσετε θλίψεις, κουράγιο, όμως, ...εγώ θα είμαι μαζύ σας, όλες τις ημέρες της ζωής σας...".
Φορέστε άσπρα, λοιπόν, και γιορτινά, χαρείτε, μην εγκαταλείψετε την ελπίδα, μην απογοητευθείτε, μην λιγοψυχήσετε. Να! Ο Θεός μας! Με την αγκαλιά του ανοιχτή, καρφωμένη πάνω στο ξύλο, μην τυχόν νομίσει κανείς ότι κουράστηκε ν´ αγαπάει και την έκλεισε! Να! Ο Θεός μας!
Μην ντραπείτε γι' Αυτόν, μην τον απαρνηθείτε, μην τον εγκαταλείψετε, μην τον αφήσετε αναξιοποίητο, μην τον παραθεωρήσετε. Όταν παραθεωρείται ο Χριστός, τόσο πιό απαιτητικός γίνεται. Στηριχθείτε σ' Αυτόν, αντιγράψτε Τον, πάρτε Τον στα σοβαρά, καθρεφτιστείτε επάνω στην αιμόφυρτη μορφή Του κι όποιος νομίσει ότι υποφέρει περισσότερο, τότε εκείνος ας διαμαρτυρηθεί. Όλοι οι άλλοι ας καμαρώσουμε, ας χαρούμε το Θεό μας καθώς πεθαίνει για μας. Πεθαίνει Εκείνος, για να ζήσει ο κόσμος. Φορτωμένος με τις αμαρτίες μας και νεκρός ο Χριστός, αποτελεί χαρά, εξιλέωση και ζωή δική μας. Αυτή είναι η μεγαλωσύνη μας των χριστιανών, αυτό είναι το προνόμιό μας, αυτή είναι η δόξα μας. Όταν διαχρονικά οι λαοί εξευμένιζαν τους θεούς τους, ή τηρούν ένα κατεβατό από υποχρεώσεις τους, εμείς βλέπουμε το Θεό μας να πεθαίνει για μας από αγάπη και τρυφερότητα, να μας συγχωρεί όταν Τον σταυρώνουμε, να μας προικίζει όταν Τον περιφρονούμε και απομακρυνόμαστε, να μας περιμένει στην πόρτα του γυρισμού μας, να μας χαρίζει τον ίδιο Του τον εαυτό, το σώμα Του και το αίμα Του.
Έτσι τελειώνει ο Απ. Παύλος την προς Κορινθίους Επιστολή που μόλις ακούσαμε: "...όποιος θέλει να καυχιέται για κάτι, ας καυχιέται για τον Ιησού Χριστό...και μάλιστα για το Χριστό εσταυρωμένο".
Αμήν.
