Ο κ. Δρεττάκης πιστεύει ότι η αντιμετώπιση της δεινής κατάστασης στην οποία έχει περιέλθει η χώρα μας εξαιτίας των όσων -μετά την καταστροφική επταετία της δικτατορίας- έγιναν ή δεν έγιναν τα περασμένα 38 χρόνια, και η επίλυση των πολλών και δύσκολων προβλημάτων που αντιμετωπίζει σήμερα ένας πολύ μεγάλος αριθμός νοικοκυριών και επιχειρήσεων απαιτούν την εφαρμογή μιας ριζικά διαφορετικής πολιτικής από εκείνη που εφαρμόζεται μέχρι και σήμερα. Σε κάθε περίπτωση, ο συγγραφέας ελπίζει το βιβλίο αυτό να βοηθήσει στο να δούμε κατάματα την ελληνική πραγματικότητα και, ακολουθώντας τους οδοδείκτες της Καινής Διαθήκης, να συμπαρασταθούμε όσο μπορούμε στους σκληρά δοκιμαζόμενους αδελφούς μας και να βοηθήσουμε την πατρίδα μας να υπερβεί τη σημερινή κρίση και να ορθοποδήσει.
Ο λόγος του Μητροπολίτου μας κ. Ανθίμου ήταν αποκαλυπτικός. Έκανε αρκετές παρατηρήσεις και κριτική στο βιβλίο από την δική του οπτική, καυτηρίασε όλα τα άσχημα στο χώρο του Χριστιανισμού, ενώ με τόλμη υποστήριξε όσα πρέπει να διορθωθούν στο χώρο της ελλαδικής εκκλησίας και την ελληνικής πολιτείας για ένα καλύτερο αύριο. (ολόκληρη η ομιλία του Μητροπολίτου μας εδώ)
Ομιλία στην παρουσίαση του βιβλίου
του Μανώλη Δρεττάκη
"Ώρα Κρίσης για την Ελλάδα-Διαπιστώσεις και προοπτικές"
Κύριε Ὑπουργὲ Μακεδονίας-Θράκης,
Κύριε Σαββίδη συντονιστὴ τῆς ἐκδηλώσεως,
Κυρίες & Κύριοι,
Χριστὸς Ἀνέστη!
Εὐχαριστῶ γιὰ τὴν πρόσκληση. Δέχτηκα ἐπειδὴ στὴν προμετωπίδα κάθε κεφαλαίου ὑπάρχει χωρίο Ἁγίας Γραφῆς. Φαίνεται ὅτι ὁ συγγραφεὺς συγκέρασε τὴν πίστη του μὲ τὸν ἀριστερὸ χῶρο καὶ τὴν πολιτική.
Μακάρι νὰ πέρασε ἡ ἐποχὴ τῶν διαχωρισμῶν καὶ τοῦ ἀπομονωτισμοῦ. Δὲν περισσεύει πλέον κανείς. Ἂν καὶ ἀκούγονται ἀκόμα ἀνοησίες –κι ἀπὸ τὸν Δήμαρχό σας ἐδῶ στὴ Θεσσαλονίκη- γιὰ χωρισμὸ Ἐκκλησίας-Πολιτείας. Αὐτὲς οἱ τακτικὲς ὁδήγησαν τὸν χωρισμὸ τοῦ λαοῦ σὲ Κόμματα καὶ ἔδωσαν στὸ καθ’ ἕνα τὴν ψευδαίσθηση τῆς ἀπολύτου δυνάμεως. Μπορεῖ τὰ Κόμματα νὰ εἶναι ἀναπόσπαστο στοιχεῖο τῆς Δημοκρατίας, ὅμως ὄφειλαν νὰ συνθέτουν ἀπόψεις κι ὄχι νὰ διχάζουν, ὅπως ἔκαμναν. Αὐτὸ ἐννοεῖ ὁ συγγραφεὺς ὅταν γράφει ὅτι οἱ σημερινοὶ πολιτικοὶ «φυγομαχοῦν μπροστὰ στὴν ἀλήθεια...»
Ἔχουμε ὅμως πιά, ἐμπειρία τῆς Δημοκρατίας, «...νέο κρασί σὲ παλιοὺς ἀσκούς», λέει ὁ συγγραφέας.
Θέλει τὴν Δημοκρατία, τὸ μέγιστο ἐπίτευγμα τῆς ἀνθρωπότητος, «...ὡς διακονία». Ρομαντικὴ ἄποψη; Δύσκολο νὰ ἐπιτευχθεῖ;
Ναί, ὅμως ἂν δὲν γίνει ἔτσι ἡ Δημοκρατία, τότε καθίσταται συγχρόνως καὶ ἐπικίνδυνη: «οἱ δοκοῦντες ἄρχειν τῶν ἐθνῶν κατακυριεύουσιν αὐτῶν καὶ οἱ μεγάλοι αὐτῶν κατεξουσιάζουσιν αὐτῶν...».
Μιλάει ὁ συγγραφεὺς γιὰ τὴν ἀλλαζονία τῆς ἐξουσίας. Ποὺ προκειμένου νὰ μὴν τὴν χάσουν, δὲν καταπιάνονται μὲ τὰ σημαντικά. Ἀφήνουν τὴν «καυτή πατάτα» στοὺς ἄλλους... Τελικὰ στὸν τόπο μας τὴν κρατοῦν καὶ οἱ δυό, ποὺ τὴν ἐξόρκιζαν... (ΝΔ & ΠΑΣΟΚ). Ὅμως, ἀλαζονεία ὑπάρχει καὶ στὸν «ΣΥΡΙΖΑ»! δὲν ξέρει αὐτὸ ποὺ ἔλεγε ὁ σοφός: «πολλὰ ἔγιναν στὸν πλανήτη πρὶν γεννηθῶ ἐγώ».
Ζητάει ὁ συγγραφέας «ἀλληλεγγύη μὲ ἔργα...», ἀπευθύνεται στὴν Ἐκκλησία καὶ στὴν φιλανθρωπικὴ δράση της...
Ἐδῶ νὰ ἀνοίξω μιὰ παρένθεση. Γιὰ μᾶς ἡ φιλανθρωπία γεννιέται ἀπὸ τὸ Εὐαγγέλιο. Δὲν συμφωνῶ μὲ τὴν ἄσκηση τῆς φιλανθρωπίας ἀπὸ Δήμους καὶ ἀπὸ τὸ Κράτος. Τὸ νὰ συστήνει τὸ Κράτος συσσίτια εἶναι ξεπεσμός! Τὸ Κράτος καὶ οἱ Δῆμοι εἶναι γιὰ νὰ δημιουργοῦν ἀξιοπρεπεῖς πολῖτες μὲ θεσμικὲς διαδικασίες καὶ ὑποδομές, καὶ ὄχι νὰ μετατρέπει τοὺς πολῖτες σὲ ζητιάνους.
Ἡ Δημοκρατία εἶναι ἀρχοντιά. Ὑπάρχει καὶ ὁ Πολιτισμὸς Δημοκρατίας. Ἂν λείψει, θὰ συμβεῖ αὐτὸ ποὺ περιγράφει ὁ συγγραφέας μὲ τὸ χωρίο «εἰ ἀλλήλους δάκνετε καὶ κατεσθίετε...».
Διερωτῶμαι , ἂν ἔχει ὑπάρξει ποτὲ ὁμόφωνη ἀπόφαση τοῦ Κοινοβουλίου, γιὰ ὁποιοδήποτε θέμα!
Τὸ παράδειγμα ποὺ μᾶς ἔδωσαν οἱ πολιτικοὶ τῆς Κύπρου, ἔστω γιὰ ἕνα ἀπόγευμα, οἱ δικοί μας δὲν μᾶς τὸ ἔδωσαν ποτέ!
Δὲν πετῶ πέτρες στοὺς πολιτικούς. Δὲν κάνει! Ὅποιος χτυπάει τὴν πολιτική, χτυπάει τὴν Δημοκρατία, κι ἂν ἡ Δημοκρατία γκρεμιστεῖ, τότε τὴν θέση της παίρνει ἡ ἀναρχία. Ἔπρεπε ὅμως νὰ προβλέψουν, νὰ μελετήσουν στοιχεῖα, νὰ διαβάσουν ἀριθμούς...
Ποιός, ὅμως διαβάζει! Οἱ πολιτικοί μας δὲν διάβασαν τὸ μνημόνιο! ὅμως κι ἐμεῖς, πότε διαβάσαμε τὰ προγράμματα Κομμάτων, πρὶν ψηφίσουμε; Συνήθως δὲν ψηφίζουμε «ὑπέρ», κάποιου Κόμματος, ἀλλὰ «ἐνάντια» κάποιου ἄλλου.
Ἡ Ε.Ε. ἔδινε ἀφορμές, ἄφηνε αἰχμὲς... ὅμως ἐμεῖς τὶς παραβλέπαμε, τὶς περιπαίζαμε.
Σὲ ἄλλο κεφάλαιο τοῦ βιβλίου του ὁ κ. Δρεττάκης ἀναφέρεται στοὺς «...ἔχοντες και κατέχοντες...». Βέβαια, ἐδῶ χρειάζονται δυὸ πράγματα: μέτρο και δικαιοσύνη. Εἰδ’ ἄλλως, θὰ θερίσουμε θύελλες.
Γράφει γιὰ «αὐτοκριτική & ἀλήθεια «...ἐλευθερώσει ὑμᾶς». Ἐξάπαντος ἀναγκαῖα σήμερα. Ὄχι «ἀπὸ Δευτέρας ὅλα θὰ διορθωθοῦν!» γιὰ νὰ ἐπανέλθουμε στὸ προηγούμενο φαγοπότι; Νὰ μᾶς ποῦν ἀλήθεια: χρειάζεται ἀλλαγὴ τῆς νοοτροπίας μας. Διαφορετικά, ἂν μᾶς ἀφήσουν μὲ ψευδαισθήσεις, ὁ λαὸς θὰ ἀντιδράσει καὶ θά ’χει δίκιο. Φτάνουν πιὰ οἱ κούφιες ἐλπίδες... ὁ πολιτικὸς κόσμος νὰ σεβαστεῖ τὴν 40χρονη δημοκρατικὴ ἐμπειρία μας!
Ἕνα κεφάλαιο ἀναφέρεται στὴν «εὐθύνη μας ὡς χριστιανῶν» (θὰ ἤμουν εὐτυχὴς ἂν δὲν τὸ συμπεριλάμβανε) ὅπου κομψὰ καὶ μὲ ευγένεια, ὁμιλεῖ γιὰ ὁλιγωρίες... Πρέπει λοιπόν, νὰ παραδεχτῶ ὅτι δὲν ὑπῆρξε, ὄντως, σοβαρὸς λόγος μας, φρένο στὴν κατρακύλα (κι ὅταν ὑπῆρξε -ὁ χριστοδουλικός- δὲν μᾶς ἄρεσε).
Δηλαδή, ὡς Ἐκκλησία δὲν σταθήκαμε στὸ ὕψος τῶν τότε περιστάσεων... Δὲν ἦταν ἀρκετὰ δυνατὴ ἡ ἔνταση τῆς φωνῆς μας...
Ὁ καθ’ἕνας μας «μεριμνοῦσε καὶ τυρβάζονταν περὶ ἄλλα πολλά...;
Ὁ συγγραφέας σημειώνει «...ἐὰν τὸ ἅλας μωρανθεῖ»!
Ὁ Κων. Τσάτσος εἶχε γράψει: «ποτὲ θρησκεία δὲν προδόθηκε τόσο, ὅσο ὁ χριστιανισμὸς ἀπὸ τοὺς χριστιανούς». Νὰ ξέρετε, πάντως ὅτι σ’ ἕναν ἀπολογισμό, ἡ ἐκκλησιαστικὴ ἱστορία θὰ εἶναι γιὰ μᾶς πιὸ αὐστηρὴ ἀπὸ ὅτι γιὰ σᾶς ἡ γενικὴ ἱστορία...
Ναί, δὲν προσιδιάζει σὲ μᾶς ὁ πολιτικὸς λόγος, ὅμως, μέχρι τοῦ σημείου ποὺ κλονίζεται ἡ κοινωνικὴ δικαιοσύνη...
Σιωπήσαμε μπροστὰ στὴν ἀδικία προσώπων καὶ τώρα γονατίσαμε μπροστὰ στὴν σύνολη κοινωνικὴ ἀδικία: Γράφει ὁ Ἰωάννης Χρυσόστομος: «...τοῦ φτωχοῦ εἶναι τὸ ροῦχο ποὺ κλείνεις στὴ ντουλάπα σου...», «αὐτὸν ποὺ κάνει βουτιὰ στὴν τσέπη σου, τὸν λὲς λωποδύτη, ἐκεῖνον ποὺ ἐνῶ ἔχει, δὲν δίνει σ’αὐτὸν ποὺ πένεται, θὰ τὸν ποῦμε ἀλλιώτικα»;
Αὐτὸ ποὺ γράφει ὁ Σεφέρης στὸ Εὐριπίδης Ἀθηναῖος: «ἦταν στρυφνός, οἱ φίλοι του ἦταν λίγοι, ἦρθ’ὁ καιρὸς καὶ τὸν σπαράξαν τὰ σκυλιά», ὁ κ. Δρεττάκης τὸ περιγράφει ὡς: «βορὰ τῶν ἰσχυρῶν».
Πρέπει νὰ ὑπογραμίσω πρωτοτυπία & τόλμη στὸ βιβλίο.
Δὲν μένει στὶς διαπιστώσεις, κάνει προτάσεις·τὶς πολιτικὲς προτάσεις ἐγὼ δὲν τὶς καταλαβαίνω, μᾶλλον ὁ Ὑπουργός μας θὰ τὶς ἑρμηνεύσει στὴ συνέχεια καλύτερα.
Ὅμως, ὁλόκληρο τὸ βιβλίο ἀποπνέει ἕνα μήνυμα: κι αὐτὸ εἶναι «πίσω στὶς ἀξίες μας». Ὡς παπᾶς μπορῶ νὰ διακρίνω ὅτι ἡ πρότασή του αὐτή, εἶναι ἀπόσταγμα βιοτῆς.
Λέει: «...ὁ Θεὸς θὰ βοηθήσει... (καὶ δὲν τὸ λέει ὅπως τὸ λένε οἱ γιατροὶ...), ἀλλὰ προτείνει στέρεο σανίδι: τὴν ἀρχαιοελληνικὴ ἔννοια τῆς ἀρετῆς καὶ τὸν εὐαγγελικὸ τρόπο ζωῆς.
Κυρίες & Κύριοι,
Δὲν εἶναι ὁ λόγος του μόνο, εἶναι ἡ συνέπεια τῆς ζωῆς τοῦ συγγραφέα ποὺ δημιουργεῖ ἕνα τεράστιο προβληματισμό.
Ὑπῆρξε ἀπὸ τὸ 1981 μάντης κακῶν, δὲν τὸν ἀκούσαμε, καὶ τώρα ζοῦμε τοὺς κλυδωνισμοὺς τοῦ ἐθνικοῦ μας οἰκοδομήματος.
Ὅμως, σὰν οἰκονομολόγος, μὲ χαρτὶ καὶ μολύβι προφήτευσε καὶ κάτι ἄλλο. Τὸ δημογραφικὸ ζήτημα. Ἂν κι ἐκεῖ δὲν τὸν ἀκούσουμε, θὰ πλακωθοῦμε κάτω ἀπὸ τὰ ἐρείπεια τοῦ ἐθνικοῦ μας οἰκοδομήματος.
Συστήνει ἑνότητα, ἀλληλεγγύη & παλλινόρθωση τῶν ἀξιῶν. Τὸν εὐχαριστῶ γι αὐτό. Δὲν εἶναι σύνηθες. Ὁ πολιτικός-συγγραφέας φαίνεται ὅτι ἀκόμα σέβεται καὶ ἀγαπᾶ τὴν πολιτική. Καὶ προσπαθεῖ νὰ τὴν ξανανεβάσει στὸ βάθρο ποὺ τῆς ἀξίζει.
✥ Ὁ Ἀλεξανδρουπόλεως ΑΝΘΙΜΟΣ
