Το Σάββατο της Α΄ εβδομάδας των Νηστειών, η Εκκλησία μας τιμά τη μνήμη των Αγίων Θεοδώρων και τελεί την ανάμνηση του διά κολλύβων θαύματος. Για το λόγο αυτό, στις 7 Μαρτίου 2020, ο μητροπολίτης μας κ. Άνθιμος, προσκεκλημένος του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Διδυμοτείχου, Ορεστιάδος και Σουφλίου κ. Δαμασκηνού, βρέθηκε στην πόλη της Ορεστιάδας, όπου και προεξήρχε της Θείας Λειτουργίας, συλλειτουργούντος του οικείου ποιμενάρχη, στον Ιερό Μητροπολιτικό Ναό Αγίων Θεοδώρων. Στη θεία λειτουργία έψαλλαν, από τη θέση του αριστερού χορού, μέλη του Συλλόγου Ιεροψαλτών της Μητροπόλεως μας, όπως συνηθίζεται τα τελευταία χρόνια.
«Συνηθίζουμε να προσκαλούμε Επισκόπους στις πανηγύρεις των
Μητροπόλεών μας ώστε να γνωρίζουν την ιδιοπροσωπία της περιοχής μας…
όμως εξαιτίας των γεγονότων… ο Σεβασμιώτατος Διδυμοτείχου, ο Ποιμενάρχης
σας, μου ζήτησε να είμαι εδώ ώστε σε οικογενειακό εκκλησιαστικό κλίμα
να τιμήσουμε τους πολιούχους μας… τον ευγνωμονώ γι αυτό…Τιμάμε τους Αγίους Θεοδώρους ρωμαλέους, στρατηλάτες, με εξουσία και
δύναμη, με σταδιοδρομία μπροστά τους… και απορούμε με την προθυμία τους
να αρνηθούν τα πάντα, ακόμα και τη ζωή τους, προκειμένου να μη χάσουν το
Χριστό. Ποια θέση καταλάμβανε στη ζωή τους; Πόσο σημαντικότερη
θεωρούσαν η σχέση μαζί Του; Πόσο δυνατή και προσωπική εμπειρία είχαν
δημιουργήσει μαζί Του;
Το ερώτημα αμείλικτο φτάνει σε μας. Στη δική μας ζωή ποια θέση καταλαμβάνει ο Χριστός; Στην προσωπική, στην οικογενειακή, στην κοινωνική και στην εθνική… Το Ευαγγέλιο πόσο φωτίζει την ζωή
μας; Πόσο ποδηγετεί τις αποφάσεις του Κοινοβουλίου μας; Πόσο εμπνέει την
παιδεία μας; Πόσο φωτίζει την δικαιοσύνη μας; Πόσο χειραγωγεί τον
δημόσιο και ιδιωτικό βίο μας; Δεν εννοώ μόνο σε στιγμές κρίσεων,
σαν αυτή που βιώνει η Πατρίδα μας και εκτυλίσσεται σχεδόν έξω από την
αυλή αυτού του Ναού μας, ή σαν αυτή, που πανικοβάλει τον πλανήτη μας και
νιώθουμε όλοι τόσο αδύναμοι να πολεμήσουμε ένα αόρατο με γυμνό μάτι
«εχθρό». Εννοώ τον Χριστό σαν φίλο, το
Ευαγγέλιο σαν καταγεγραμμένη εμπειρία, την Εκκλησία σαν πλοηγό, που μας
δείχνουν πόσο μπορεί να ξανοιχθεί η ψυχή μας στο άπειρο ώστε να λυτρωθεί
από τον Αδη και το σώμα μας από τη φθορά!»
Ενώ στη συνέχεια αναρωτήθηκε χαρακτηριστικά: «Τέλος πάντων, θα πάρουμε ποτέ το
Χριστό στα σοβαρά; Θα αποφασίσουμε να τον αξιοποιήσουμε, όχι μόνο στα
δύσκολα αλλά σε κάθε στιγμή τη ζωής μας; Επανέρχομαι στις κρίσεις που
προανέφερα ότι βιώνουμε για να καταλάβουμε όλοι ότι ο άνθρωπος, τις
σημαντικότερες στιγμές της ζωής του, τις περνάει μόνος του. Καμιά
Ευρωπαΐκή Ένωση δε μας συμπαρίσταται, μόνοι μας είμαστε, ενάντια στα
συμφέροντα των δυνατών που παίζουν στην πλάτη μας, τα παιχνίδια τους!
Και αν δεν είχαμε το σαράκι της διχόνοιας… θα μας υπολόγιζαν και δεν θα
ζητιανεύαμε τα αυτονόητα δίκαιά μας.
Κανένας δεν μπορεί να μας απαλλάξει
από τον φόβο του αθέατου ιού, παρά μόνο η σοβαρότητα και υπευθυνότητα
μας απέναντι στο κοινωνικό σύνολο. Δεν συμμορφωθήκαμε οι Έλληνες στις
επιταγές της επιστήμης όταν φώναζε όχι στα καρναβάλια και στα φαλλικά
αίσχη και, τώρα, μας πήρε ο πόνος τάχα μη συντελέσει στην εξάπλωση του
ιού η Θεία Κοινωνία και ο συγχρωτισμός στους ναούς! Αυτά φανερώνουν ένα
λαό απαίδευτο, ανερμάτιστο, ελάχιστα σοβαρό που αδυνατεί ύστερα από
τόσους αιώνες να ξεχωρίσει το ιερό από το βέβηλο, το άξιο από το γήινο,
το χυδαίο από το αγνό. Λοιπόν; Μας χρειάζεται δρόμος για να βρούμε και
να ακολουθήσουμε τα χνάρια των Αγίων Θεοδώρων. Μας χρειάζεται κόπος για
να βάλουμε το Χριστό ξανά στη ζωή μας, όχι στα λόγια αλλά στην πράξη».
Λίγο πριν το τέλος της Θείας Λειτουργίας ακολούθησε λιτάνευση την Ιεράς Εικόνος των Αγίων Θεοδώρων καθώς και της δεξιάς χείρας του Αγίου Νεκταρίου, επισκόπου Πενταπόλεως, που βρίσκεται αυτές μέρες στο ναό, με αφορμή την εορτή των πολιούχων της Ορεστιάδας.
