Αγίου Νικολάου,
2020
Άγιε Νικόλα θαυμαστέ
με τον ψηλό Ναό σου,
ανήμερα της μνήμης σου
άκουσε τον πιστό σου.
Θέλησες μάλλον σήμερα
να μείνεις μοναχός σου,
κλειστές να ‘ναι οι πόρτες σου
βουβό το σήμαντρό σου.
Σαν κάτι θέλεις να μας πεις
πως πρέπει να σκεφτούμε,
ίσως και να μας τιμωρείς
για να συλλογιστούμε.
Πόσες φορές στη μνήμη σου
δεν ήρθαμε κοντά σου!
και τώρα που μας έδιωξες
πονάει η καρδιά σου.
Εμείς όμως ως χριστιανοί
πρέπει ν’ αφουγκραστούμε
τα αίτια της συμφοράς,
και να συμμορφωθούμε.
Μάθε μας σε παρακαλώ
πως πρέπει ν’ αγαπούμε,
κι όπως εσύ κάθε φτωχό
πάντα να υπηρετούμε.
Εσύ είσαι ο καπετάνιος μας
επίσκοπος και πατέρας,
προστάτης κάθε χριστιανού
πνοή μας, θάλασσα, αέρας.
Εκατό χρόνια την πόλη μας
φυλάς με το σκαρί σου,
τριγύρω από το λόφο σου
νιώθουμε την ψυχή σου.
Την όμορφη την πόλη σου
στα εκατοντάχρονά της
άφησες, Άγιε, ορφανή.
Το πάει η καρδιά σου;
Πήγα στην εκκλησία σου
μέσα στην πανδημία,
και αντι γιατρούς και ασθενείς
είδα αστυνομία.
Αν ήταν για επιδόματα
θα είχαμε πορεία,
όμως, για την εικόνα σου
ούτε καν λιτανεία.
Εσύ και ο δεσπότης μας
μόνοι στη λειτουργία,
εύχομαι να παλεύετε
να φύγει η πανδημία.
Άγιε, την εγκράτεια
διώξαμε απ’ την ζωή μας,
την πίστη ξαποστείλαμε
από τη βιοτή μας.
Γι’ αυτό έκλεισες τις πόρτες σου
την μέρα της γιορτής σου,
να πάρουμε το μήνυμα
μέσα από την ψυχή σου.
Χωρίς Χριστό οι άνθρωποι
ζούνε σαν τα θηρία
που επωάζουν τους ιούς
και φτιάχνουν πανδημία.
Το μόνο φάρμακο, λοιπόν,
είναι η προσευχή μας,
να ρθει το έλεος του Χριστού
γρήγορα στη ζωή μας.
Τότε θα καταλάβουμε
πως η μόνη πανδημία,
είναι η πίστη στον Χριστό
και φέρνει αθανασία.
Σ’ ευχαριστούμε, Άγιε,
που και μ’ αυτόν τον τρόπο
μας δείχνεις την κατεύθυνση
να σώσουμε τον τόπο.
Ε.Λ.
