Ο ερημίτης της Μάκρης
(†15-06-2012)
Με τη χάρη του Θεού φέτος συμπληρώσαμε 10 χρόνια από την οσιακή κοίμηση του γέροντος Πολυκάρπου της Μάκρης.
Ένα πρόσωπο που σημάδεψε την ζωή της τοπικής Εκκλησίας της Αλεξανδρουπόλεως. Ήρθε στην πόλη μας σε μια δύσκολη εποχή για εκείνον και τις λιγοστές αδερφές. Η νεοσύστατη και νεόδμητη μονή στην Μάκρη ζητούσε την ψυχή και την ταυτότητα της για να αρχίζει να ζει. Η Παναγία άκουσε τις προσευχές του κτίτορα Επισκόπου και ευλόγησε την περιοχή μας για πρώτη φορά με την αγία παρουσία του γέροντος και των μοναζουσών. Μοναχικές ακολουθίες, επισκέψεις χριστιανών, διακονήματα και κυρίως ασκητική ζωή με προσευχή, νηστεία, μελέτη, επικοινωνία, προσφορά, αγάπη. Ο επίσκοπος έφερε το σπόρο και ο γέροντας με επίμονη εργασία τον καλλιέργησε και όλοι απολαμβάνουμε σήμερα τους καρπούς της μοναχικής ζωής.
Ο μοναχισμός δεν είναι τίποτε άλλο παρά η χριστιανική ζωή στην τελειότητά της. Πνευματικός σκληρός αγώνας με τελικό σκοπό την ένωση με το Χριστό. Αυτός ήταν ο μοναδικός στόχος του γέροντα στα τριάντα χρόνια της ευεργετικής του παρουσίας στην Μητρόπολη μας και κυρίως στην Μόνη της «Παναγίας του Έβρου».
Επιγραμματικά και αφιερωματικά θα σκιαγραφήσουμε την προσωπικότητά του όπως την έβλεπαν τα μάτια μου από παιδί έως και την ημέρα της κοιμήσεώς του.
• Ο π. Πολύκαρπος ζούσε μοναχικά, αλλά ευεργετούσε πολλούς, είτε κοντά, είτε μακριά.
• Ήταν ώριμος στα χρόνια, αλλά είχε μια αγέραστη νιότη και διάθεση. Το πρόσωπο του έκρυβε την παιδική και ευαίσθητη καρδιά του.
• Δεν μιλούσε πολύ, δεν μιλούσε καθόλου με ηθικούς κανόνες, αλλά ήταν ο ίδιος ζωντανό παράδειγμα και η μαρτυρία της αγάπης του Χριστού.
• Δεν μας άφησε γραπτά κείμενα επειδή δεν έζησε ως στοχαστής, αλλά ως θεραπευτής.
• Τα μάτια του εξέφραζαν την αίσθηση της άμεσης παρουσίας του Θεού.
• Η προσευχή και οι ακολουθίες δεν ήταν ένα απλό μοναστηριακό τυπικό, αλλά η ύπαρξη και το οξυγόνο του κατά το «αδιαλείπτως προσεύχεσθε» του Αποστόλου των Εθνών.
• Η ζωή του μου θύμιζε ένα κείμενο του μεγάλου ασκητή οσίου Ποιμένα που λέει ότι «πίστη είναι να ζεις με αγάπη, ταπεινοφροσύνη, καλοσύνη, κάνοντας το καλό σε κάθε άνθρωπο που έχει ανάγκη».
• Δεν ήταν απαιτητικός απέναντι στους άλλους. Έδειχνε μεγάλη κατανόηση και αγκάλιαζε τους πάντες.
• Εάν υπάρχει κάποιο γνώρισμα που αποτυπώνεται στη ζωή του γέροντα θα έλεγα πως είναι η σιωπή του.
Τελειώνοντας αυτές τις λιγοστές σκέψεις στο οσιακό πρόσωπο του πατρός Πολυκάρπου θα ήθελα να πω μόνο ότι ο γέροντας ζει και είναι δίπλα μας, δίπλα στις μοναχές και μέσα στο μοναστήρι, όπου βρίσκεται και ο τάφος του. Δεν είναι ο π. Πολύκαρπος παρελθόν για εμάς, αλλά ο άνθρωπος του «μέλλοντος αιώνος».
Την ευχή του να έχουμε.
† Αρχιμ. Ειρηναίος Λαφτσής
