.JPG)
Ο Μητροπολίτης μας κ. Άνθιμος τέλεσε την Αρχιερατική Θεία Λειτουργία στον Μητροπολιτικό Ναό Αγίου Νικολάου στην Αλεξανδρούπολη παρουσία πλήθους κόσμου που κατέκλυσε τον ναό και των τοπικών αρχόντων του Δήμου και του Στρατού μας. Στο τέλος της Θείας Λειτουργίας ο Ποιμενάρχης μας μίλησε προς το εκκλησίασμα( διαβάστε την ομιλία παρακάτω). Αμέσως μετά τελέσθηκε ο Μέγας Αγιασμός των Θεοφανείων.
Αμέσως μετά όλο το εκκλησίασμα κατευθύνθηκε με λιτανεία στο λιμάνι της πόλεως όπου πραγματοποιήθηκε η κατάδυση του Τιμίου Σταυρού και ο Αγιασμός των υδάτων του Θρακικού πελάγους. Ο Μητροπολίτης μας χαιρέτησε και ευλόγησε το συγκεντρωμένο πλήθος και ευχήθηκε όλοι μας να έχουμε την ευλογία και τον φωτισμό του Θεού στη ζωή μας και στην Πατρίδα μας και να επικαλούμαστε συνέχεια την βοήθεια του Θεού ιδιαίτερα κατά τα τελευταία δύσκολα χρόνια που πολλοί κίνδυνοι ελλοχεύουν για το Έθνος μας και την Χώρα μας.
Πρώτος έπιασε τον Σταυρό ο Βασίλειος Πατσίδης, μαθητής της Α' Λυκείου. Ο Μητροπολίτης μας ευλόγησε έναν έναν τους 40 κολυμβητές στους οποίους έδωσε από ένα δώρο κι έναν χρυσό Σταυρό στον πρώτο.
Μετά το πέρας του Αγιασμού στο λιμάνι, η πομπή επέστρεψε στον Μητροπολιτικό Ναό, όπου, κατά το έθος, ο Μητροπολίτης μας ευλόγησε με τον Τίμιο Σταυρό όλους όσους επέστρεψαν με την πομπή στο Ναό.
ΟΜΙΛΙΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥΠΟΛΕΩΣ κ. ΑΝΘΙΜΟΥ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΟΡΤΗ ΤΩΝ ΘΕΟΦΑΝΕΙΩΝ 2024
«Σήμερα τὰ Φῶτα καὶ οἱ φωτισμοί... καὶ χαρὲς μεγάλες…» καὶ αὐτό, ἐπειδὴ ἡ σχέση ἀνάμεσα στὸ φῶς καὶ τὸ σκοτάδι εἶναι θεμελιώδης συνάρτηση τῆς ἀνθρωπίνης ὑπάρξεως. Καὶ ἐπειδὴ ἡ σχέση αὐτὴ ἔχει ἐσχατολογικὸ δείκτη, γι’αὐτὸ προεχόντως εἶναι θρησκευτική. Τὸ σκοτάδι εἶναι ἀφανισμός, τὸ φῶς εἶναι σωτηρία. Τὸ σκοτάδι εἶναι ἄγνοια, τὸ φῶς εἶναι γνώση. Τὸ σκοτάδι εἶναι ψέμα, τὸ φῶς εἶναι ἀλήθεια. Βέβαια, ἡ κλίμακα τῆς σχέσεως φωτὸς-σκότους εἶναι μεγάλη. Φῶς εἶναι μιὰ θεϊκὴ ἀποκάλυψη, φῶς εἶναι καὶ μιὰ πληροφορία. Καὶ ἐδῶ εἶναι ποὺ δημιουργεῖται δεινὴ σύγχυση. Ὁ λεγόμενος Διαφωτισμὸς θεώρησε τὴ θρησκευτικὴ ἀποκάλυψη σκοταδισμό. Ἰσχύει ὅμως καὶ τὸ ἀντίστροφο. Κοινωνικὰ κινήματα ποὺ ἐπεδίωξαν τὸ φωτισμό, στὸ τέλος ἀποδείχτηκε πὼς ἅπλωσαν πάνω ἀπὸ τὶς κοινωνίες ἕνα πυκνὸ σκοτεινὸ πέπλο.
Ἡ ἀνθρώπινη ὕπαρξη γιὰ αὐτὰ ποὺ τὴν ἀφοροῦν ἀποφασίζει κυριαρχικὰ καὶ ἐλεύθερα. Οἱ ὀντολογικὲς περιοχὲς τοῦ ἀνθρώπου εἶναι τρεῖς: ὁ κόσμος, ἡ ψυχὴ καὶ ὁ Θεός. Εἶναι συνδεδεμένες ἄρρηκτα μεταξύ τους, ὅμως εἶναι καὶ ριζικῶς διαφορετικές. Μπορεῖ νὰ ρίχνουμε φῶς στὴ μία περιοχὴ καὶ ἡ ἄλλη νὰ βρίσκεται στὸ σκοτάδι. Κι αὐτὸ συμβαίνει συχνά. Τότε εἶναι ποὺ ὁ ἕνας ἀποκαλεῖ τὸν ἄλλο σκοταδιστή. Ὅταν δὲν ἀντιλαμβάνεται πὼς καὶ οἱ τρεῖς περιοχὲς ἀξιώνουν τὸ δικό τους φωτισμό. (Μαλεβίτση Χρήστου, «Ἡ ζωὴ καὶ τὸ πνεῦμα», σελ. 190Ἀθήνα,1997).
Ἕνας σύγχρονός μας ὅσιος, ὁ Πορφύριος τῆς Πολυκλινικῆς στὴν πλατεῖα Ὁμονοίας, ρωτοῦσε: «Βρίσκεσθε στὸ σκοτάδι καὶ θέλετε νὰ ἀπαλλαγεῖτε ἀπ’αὐτό; Μὴν παλεύετε μὲ τὸ σκοτάδι χτυπώντας το, δὲν φεύγει ἔτσι. Θέλετε φῶς; Ἀνοίξτε μιὰ τρύπα καὶ θὰ μπεῖ ἡ ἀκτῖνα τοῦ ἥλιου, θὰ ρθεῖ τὸ φῶς. Ἀνοίξτε τὰ χέρια σας στὴν ἀγκαλιὰ τοῦ Χριστοῦ, μόνο τότε τὸ κακὸ θὰ ὑποχωρήσει. Ὅπως ἕνα φυτό, στρέφεται πρὸς τὸν ἥλιο γιὰ νὰ παίρνει ζωὴ ἀπὸ τὶς ἀκτῖνες του, ἔτσι κι ἐμεῖς, ἂς στρεφόμαστε συνεχῶς πρὸς τὸ Θεό, ἂν θέλουμε νὰ παίρνουμε ζωὴ καὶ ἐνέργεια ἀπὸ τὴν ἀγάπη του». (Γέροντος Πορφυρίου Καυσοκαλυβίτου, «Βίος καὶ Λόγοι», ἐκδ. Ἱερᾶς Μονῆς Χρυσοπηγῆς, Χανιὰ 2003).
Σήμερα, ἡ πάλη ἀνάμεσα στὸ φῶς καὶ στὸ σκοτάδι μαίνεται ξανά. Κάποιοι, ζητοῦν τὴν ἄποψη τῆς Ἐκκλησίας, μὲ βάση τὰ ἀνθρώπινα δικαιώματα! Μά! τὰ ἀνθρώπινα δικαιώματα εἶναι ἔννοια χριστιανική, πρὶν τὸ Χριστό δὲν ὑπῆρχαν. Ἦταν τότε ποὺ ὁ Θεὸς ἀνέλαβε νὰ φροντίζει ὁ ἴδιος τὰ δικαιώματα τῶν ἀδικημένων ἀνθρώπων, ὁπότε ἡ Ἐκκλησία ψάλλει: «… δίδαξέ μας, αὐτὰ τὰ δικαιώματά σου». Κάποιοι, ζητοῦν νὰ ἐκσυγχρονιστεῖ ἡ Ἐκκλησία! Μά! δὲν κατάλαβαν ἀκόμα ὅτι τὸ Εὐαγγέλιο εἶναι τὸ πλέον σύγχρονο καὶ ἐπίκαιρο κοινωνικὸ μανιφέστο; Ἀπὸ τότε ποὺ γράφτηκε, οἱ κοινωνίες ἄλλαξαν τόσες φορές, ὅμως, τὰ ἱερά μας κείμενα καὶ ὁ Ὀρθόδοξος πολιτικὸς πολιτισμός μας, δὲν μποροῦν νὰ ἀλλάξουν οὔτε κατὰ κεραία! Εἶναι καὶ κάποιοι ἄλλοι ποὺ ὑβρίζουν καὶ χυδαιολογοῦν. Ἔ! αὐτοὺς τί νὰ τοὺς κάνουμε, τόση εἶναι ἡ ἀγωγή τους!
Κάποτε ὅλοι θὰ καταλάβουν, ὄτι τὸ ἔσχατο ποὺ ἐπιδιώκει ὁ ἄνθρωπος δὲν εἶναι ἡ εὐδαιμονία του, ἀλλὰ ἡ ἀλήθεια του! Διότι﮲ ἄνθρωπος εἶναι: ὅταν …ἀναδύεται στὸ φῶς, δηλαδὴ στὴν ἀλήθεια! Ἀλλιῶς· μπορεῖ νὰ νομίζει ὅτι ζῆ στὴν ἀλήθεια καὶ νὰ ἔχει στρογγυλοκαθίσει καταμεσῆς στὸ σκοτάδι.
Λοιπόν, προέχει ὁ αὐθεντικὸς φωτισμὸς τῆς ψυχῆς. Ἡ Ἐκκλησία δὲν συμβιβάζεται μὲ κανένα σκοτάδι. Δὲν σκοπεύει νὰ συμμετάσχει στὴν κατρακύλα. Θὰ μείνει ἀκόμα καὶ μόνη της, ἐγκατελελειμμένη, στὸ ἔρεισμα τοῦ δρόμου γιὰ νὰ μπορεῖ νὰ περιθάλπει ὅσους θὰ πέφτουν, δεξιὰ ἢ ἀριστερά, ἀποκαμωμένοι ἢ τσακισμένοι. Προκειμένου, νὰ τοὺς δίνει τὸ χέρι γιὰ νὰ τοὺς συνεφέρει ἀπὸ τὴν ξέφρενη κούρσα τοῦ ἀφανισμοῦ τους. Ἴσως, νὰ ἐκφράσει μόνο τὴν ἀπορία της ἡ Ἐκκλησία καὶ νὰ ρωτήσει: «Ἆραγε, καταλαβαίνετε τί γκρεμίζετε»; Καὶ θὰ συνεχίσει νὰ διδάσκει πρῶτα σ’ ἐμένα κι ἔπειτα στοὺς κληρικούς, στοὺς πολιτικούς, στοὺς στρατιωτικούς, στοὺς ἐκπαιδευτικούς, στοὺς δικαστικούς, στοὺς γονεῖς καὶ στὰ παιδιά της: ὅ,τι παρέλαβε ἀπὸ τὸ Χριστό, ὅσα δίδαξαν οἱ Ἀπόστολοι καὶ ὅσα βίωσαν οἱ ἅγιοί της, δηλαδὴ οἱ μετανοημένοι ἁμαρτωλοί, πιστοί της. Ἡ Ἐκκλησία θὰ συνεχίσει νὰ διδάσκει τὴν ἁγνότητα, τὴν πιστότητα, τὴν καθαρότητα, τὴν ἐγκράτεια, τὴν παρθενία, τὴν σωφροσύνη καὶ τὴν τιμιότητα. Καὶ ἐγώ, ὅπως καὶ ὅλοι σας, ἔχουμε νὰ ἀγωνιστοῦμε «τὸν ἀγῶνα τὸν καλὸ», γιὰ τὴν κατάκτηση τῶν πανανθρώπινων καὶ διαιώνια ἀκλόνητων αὐτῶν ἀρετῶν. Οἱ ἀρχαῖοι μας πρόγονοι «κίναιδο» ὀνόμαζαν, ὅποιον κινοῦσε τὴν αἰδὼ ἀπὸ τὸ ὑψηλό της βάθρο καὶ τὴν ὑποβίβαζε, γιατὶ γνώριζαν καλὰ ὅτι τότε, ἐκεῖ καιροφυλακτοῦσε ἡ «τίση», ἡ «νέμεση», ἡ «κρίση».
Καλὴ φώτιση, ἀγαπητοί μου, καλὴ φώτιση σὲ ὅλους μας ἀνεξαιρέτως. Καθόσον μόνον ὁ φωτισμὸς τῆς ψυχῆς συνιστᾶ βεβαίωση αἰωνιότητος.
