Ἀριθμ. Πρωτ.: Φ. 8α΄/594
ΕΓΚΥΚΛΙΟΣ ΔΕΚΑΠΕΝΤΑΥΓΟΥΣΤΟΥ 2012
Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥΠΟΛΕΩΣ ΑΝΘΙΜΟΣ
πρὸς τοὺς εὐσεβεῖς Χριστιανοὺς τῆς Ἐπαρχίας μας
Ἀδελφοί μου,
«Πάσχα τοῦ καλοκαιριοῦ», ὀνομάστηκε ἡ σημερινὴ ἡμέρα, ἐπειδὴ γιορτάζουμε οἱ Ὀρθόδοξοι τὴν Κοίμηση τῆς Παναγίας μας.
Πρὶν τὸ Χριστό, ἐκείνη τὴν γυναῖκα περίμενε ὅλος ὁ ἀρχαῖος κόσμος. Μετὰ τὸ Χριστό, καταφεύγει σ´ αὐτὴν ὁλόκληρη ἡ ἀνθρωπότητα.
Ἡ ἀγκαλιά της ὑπῆρξε τὸ χωνευτήρι ὅπου ὁ Θεὸς ἑνώθηκε μὲ τὸν ἄνθρωπο καὶ ὁ ἄνθρωπος συνάντησε καὶ πάλι τὸ Θεό. Ἡ Ἁγία Γραφὴ καταγράφει ἐλάχιστα λόγια καὶ πράξεις της. Ἡ Ἐκκλησιαστικὴ Ἱστορία περιγράφει ἀκόμα πιὸ λίγα γιὰ τὴν Κοίμηση καὶ τὴν Μετάστασή της. Ὅμως, ἡ δυνατὴ Ἱερὴ Παράδοση τῶν Χριστιανῶν, διαφύλαξε καὶ μᾶς παρέδωσε τὰ πάντα γιὰ Ἐκείνη.
Πανάρχαιος καὶ διαχρονικὸς ἦταν ὁ πόθος τοῦ ἀνθρώπου γιὰ σωτηρία. Σωτηρία γιὰ τὸν ἄνθρωπο σήμαινε: καθημερινὴ σχέση μὲ τὸ Θεὸ καὶ λύτρωση απὸ τὸ θάνατο.
Στὸ πρόσωπο τῆς Παναγίας ἐκπληρώθηκαν οἱ Προφητείες Ἑβραίων καὶ Ἑλλήνων ποὺ περίμεναν ξεκάθαρα ὅτι ἡ σωτηρία θὰ ἐγίνετο «δι’ ἀνθρώπου» ὁ ὁποῖος ἐπρόκειτο νὰ γεννηθεῖ «ἐκ Παρθένου».
Ἡ ἐνανθρώπηση τοῦ Χριστοῦ καὶ ἡ μετέπειτα Ἀνάστασή Του, κατέστησαν δυνατὰ μὲ τὴν συγκατάθεση τῆς Μαρίας στὴ Ναζαρέτ. Στὴ συνέχεια, ἡ Ἐκκλησία ἀπεκάλυψε στὸν κόσμο, τὸ σχέδιο τοῦ Θεοῦ γιὰ τὴν ἐπιστροφὴ τοῦ πλανεμένου ἀνθρώπου.
Ἔτσι, γνωρίζουμε σήμερα οἱ Χριστιανοί, μὲ βάση τὴν Ὀρθόδοξη Πίστη μας, τὴν σχέση ποὺ μποροῦμε νὰ ἔχουμε μὲ τὸ Θεό. Μποροῦμε ἄνετα νὰ ἐρμηνεύουμε ὅσα μᾶς συμβαίνουν, δυσάρεστα ἤ εὐχάριστα. Τίποτε ἄγνωστο δὲν ὑπάρχει σὲ ἐμᾶς. Ἡ ζωή μας δὲν εἶναι πορεῖα χωρὶς πυξίδα, ὁ βίος μας δὲν εἶναι σὰν ἀκυβέρνητο στὰ κύμματα καράβι. Ἀκόμα καὶ τὸ τέλος τοῦ βίου μας καὶ ἡ μετέπειτα ζωή μας, μποροῦν νὰ ἐξαρτῶνται ἀπὸ ἐμᾶς.
Ἐκεῖνο ποὺ μᾶς χρειάζεται εἶναι νὰ ἀνασκουμπωθοῦμε καὶ νὰ πάρουμε τὴ ζωή μας στὰ σοβαρά. Νὰ μὴν τῆς ἐπιτρέψουμε νὰ μᾶς «πάρει ἀπὸ κάτω». Νὰ μὴν τὴν εἰδωλοποιήσουμε. Αὐτὴ ἡ ζωή, εἶναι προθάλαμος τῆς ἄλλης, ποὺ ἀρχίζει μετὰ τὸ θάνατο. Κρύβει ἐκπλήξεις ποὺ μᾶς βγάζουν ἀπὸ τὴν πλήξη τῆς καθημερινότητος. Κάθε γεγονὸς τῆς ζωῆς μας, ἔχει νόημα. Ἀπὸ τότε ποὺ ὁ ἀρχαῖος σοφός μας πρόγονος, ἀπέρριψε ἐντελῶς τὴν ἔννοια τῆς τύχης, ἀπομένει ἡ Πρόνοια τοῦ Θεοῦ νὰ κατευθύνει τὸν κόσμο καὶ ὁ ἄνθρωπος νὰ κρατεῖ τὸ τιμόνι τῆς πλεῦσης τοῦ μέχρι τὴν ἀντίπερα ὄχθη ὅπου πρέπει «νὰ βάλουμε πόδι».
Κάποιοι στὶς ἐποχή μας, δυστυχῶς δειλιάζουν νὰ ἀντιμετωπίσουν αὐτὴν τὴν ἀναγκαιότητα μὲ Πίστη καὶ καταφεύγουν σὲ φοβίες. Πρόσφατα στὴν Πατρίδα μας, ἀκούγονται πάλι περίεργες «προφητείες» γιὰ ἐπικείμενους πολέμους καὶ γιὰ τὸ τέλος τοῦ κόσμου. Κυρίως, μεταξὺ τῶν νέων παιδιῶν, στὸ Διαδίκτυο, τὸ γεγονὸς παίρνει ἀνησυχητικὲς διαστάσεις καὶ δημιουργεῖ ἤδη τεράστια ψυχολογικὰ προβλήματα σὲ οἰκογένειες.
Σᾶς διαβεβαιώνω ὅτι αὐτά, ὡς πληροφορίες, εἶναι ὅλα λάθη, φοβερὰ λάθη. Ὡς τακτικές, εἶναι ἀρρωστημένες, εἶναι ἀποφυγὴ τῆς εὐθύνης μας καὶ κακομεταχείριση τῆς ἐλευθερίας μὲ τὴν ὁποία μᾶς ἐπροίκισε ὁ Θεός.
Προφητείες, μετὰ Χριστόν, δὲν ὑπάρχουν. Δὲν μᾶς χρειάζονται. Εἶναι πλάνες καὶ κάποτε ἐξελίσσονται σὲ μεθοδείες τοῦ διαβόλου. Ὁ ἄνθρωπος εἶναι ἐλεύθερος νὰ διαφεντεύει τὴ ζωή του, συνεταιρικὰ μὲ τὸ Θεὸ ἄν θέλει, ἤ μόνος του. Δὲν εἴμαστε πιόνια ἀοράτων δυνάμεων ἤ προφητικῶν προκαθορισμένων δεσμεύσεων. Κρατᾶμε στὰ χέρια μας τὴν ποιότητα καὶ τὴν ποσότητα τῆς ζωῆς μας. Ἀπὸ μᾶς ἐξαρτῶνται τὰ πάντα κι ἀπὸ τὴ σχέση μας μὲ τὸ Θεό.
Κάποτε, στὰ χρόνια τοὺ Ἀποστόλου Παύλου, οἱ Θεσσαλονικεῖς παράτησαν τὶς ἐργασίες τους, ἄφησαν τὶς ὑποχρεώσεις τους καὶ βγῆκαν στὰ βουνὰ περιμένοντας πολέμους, καταστροφὲς καὶ τὴν Δευτέρα Παρουσία. Τότε, ὁ Ἀπόστολος Παῦλος τοὺς ἔγραψε τὰ ἑξῆς: «ὅλα αὐτὰ ποὺ περιμένετε, ἔρχονται ξαφνικὰ χωρὶς κανεὶς νὰ τὰ περιμένει, ὅπως ἔρχεται ὁ κλέφτης μέσα στὴ νύχτα, ὅπως ἔρχονται οἱ πόνοι τοῦ τοκετοῦ στὴν ἔγκυο γυναῖκα. Ἐσείς, ὅμως, ἀδελφοί, μὴν μένετε στὸ σκοτάδι• ἀφήστε τὸ φῶς τοῦ Χριστοῦ νὰ φωτίζει τὸ μυαλό σας» (Α' Θεσσαλ. 11,1-6), «μὴν ταράζεσθε ἐπιπόλαια ἀπὸ προφητείες γραπτὲς ἤ προφορικές, ποὺ τάχα σᾶς προειδοποιοῦν γιὰ τὸ τί θὰ γίνει καὶ πότε θὰ γίνει». Προσέξτε! γράφει ὁ Ἀπόστολος Παῦλος, «μὴν σᾶς ἐξαπατήσει κανένας, μὲ κανένα τρόπο. Ὅποιοι σᾶς λένε προφητείες, σᾶς ἐξαπατοῦν» (Β' Θεσσαλ. 2-3), θέλουν νὰ σᾶς ἀπομακρύνουν ἀπὸ τὴν ὀρθὴ καὶ ὑγιαίνουσα Πίστη καὶ ἐπιδιώκουν νὰ σᾶς ὑποτάξουν μὲ φόβο, μὲ τρόμο καὶ πανικὸ σὲ ἀφελεῖς καὶ σατανικὲς μελλοντολογίες. Ἡ Ἐκκλησία μας δὲν ὑπάρχει γιὰ νὰ φοβίζει καὶ νὰ τρομοκρατεῖ. Ὑπάρχει γιὰ νὰ δίνει χαρά, ἐλπίδα καὶ βεβαιότητα, ἀλλὰ κυρίως, ἐλευθερία. Ἀκόμα καὶ ἐκκλησιαστικὰ πρόσωπα, ἄν διδάσκουν προφητείες γιὰ τὸ μέλλον, τότε νὰ ξέρουν ὅτι λατρεύουν τὸ Σατανᾶ.
Καὶ στὸν ἐφετινὸ Δεκαπενταύγουστο, ψάλλονταν στοὺς Ὀρθόδοξους Ναούς μας, τροπάρια καὶ ὕμνοι στὴν Παναγία μας, ποὺ φανερώνουν τὴν σιγουριὰ μὲ τὴν ὁποία βαδίζουμε στὴ ζωή μας οἱ Χριστιανοί. Δὲν εἴμαστε μονάχοι. Ἡ Παναγία, ὡς στοργικὴ Μητέρα μας εἶναι δίπλα μας. Κανένας ἄς μὴν φοβᾶται τίποτε. Ὅσα συμβαίνουν στὴν πρόσφατη ἐθνικὴ ζωή μας, εἶναι ἀπόρροια τῆς ἀγάπης τοῦ Θεοῦ, καθὼς τὴν προσκαλοῦν οἱ πνευματικοὶ ἄνθρωποι τοῦ καιροῦ μας. Ὁ Θεὸς μᾶς νοιάζεται, ὅπως πάντοτε. Ποιὸς ἀμφιβάλλει γι’ αὐτό; Χρειάζεται νὰ ἔχουμε ἐμπιστοσύνη στὸ Χριστὸ καὶ στὴν Παναγία Μητέρα Του.
Στὸ τέλος κάθε δυσκολίας ποὺ βιώνουμε, ζητᾶμε ἀπὸ τὴν Παναγία νὰ μᾶς δώσει «αὐτὸ ποὺ μᾶς συμφέρει».
Αὐτὸ εὔχομαι στὸν καθένα σας προσωπικὰ καὶ στὴν Πατρίδα μας συλλογικά, νὰ εἶναι ἡ ἔκβαση καὶ τῶν πρόσφατων προβλημάτων ποὺ ἐνέσκηψαν. Θὰ τὰ ἀντιμετωπίσουμε μὲ Πίστη στὸ Χριστό, μὲ ἐμμονὴ στὴν Παράδοσή μας, μὲ ἐπιστροφὴ στὶς ἀρχὲς τῆς φυλῆς μας, μὲ δυναμικὴ ἀποφασιστικότητα καὶ μὲ ἀλληλεγγύη μεταξύ μας.
Ὄχι μὲ καταφυγὴ σὲ θολὲς προφητείες, σὲ ἀνόητα ὁράματα καὶ σὲ μυθώδεις γρίφους. Ἐγωϊστικὲς ἀπομονώσεις καὶ προσωπικὲς ἐρμηνείες δὲν ὁδηγοῦν πουθενά. Τρελαίνουν τὸν ἄνθρωπο καὶ τὸν γελοιοποιοῦν.
Ὅλοι μαζύ, κανένας μόνος του, κανένας πίσω, κανένας πεσμένος κάτω.
Ἡ Παναγία νὰ μᾶς φυλάει καὶ νὰ μᾶς προστατεύει ἀπὸ κάθε κακό. Νὰ μᾶς ὁδηγήσει σὲ ἀναψυχὴ καὶ σὲ πνευματικὲς χαρές. Γιὰ τὴ σωτηρία τοῦ καθενός μας, γιὰ τὴ λύτρωση τοῦ Γένους μας, γιὰ τὴ δόξα τοῦ Χριστοῦ. Ἀμήν.
Εὐχέτης γιὰ ὅλους σας στὴν Κοσμοσώτειρα Παναγία μας,
Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ ΣΑΣ
† Ο ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥΠΟΛΕΩΣ ΑΝΘΙΜΟΣ
