Κατά τους πρώτους αιώνες της τουρκοκρατίας, οι συνθήκες της ζωής για τον θρακικό ελληνισμό είναι δυσβάστακτες. Ο λαός συσπειρώνεται γύρω από την τοπική Εκκλησία η οποία καθοδηγείται από το Οικουμενικό Πατριαρχείο.
Ανάκαμψη σημειώνεται από τα τέλη του 17ου ως και τον 19ο αιώνα. Ακμάζει το εμπόριο, αυξάνεται ο πληθυσμός, επαναπατρίζονται πλούσιοι μετανάστες, λειτουργούν δημοκρατικοί θεσμοί κοινωνικής οργάνωσης και γενικεύεται η συστηματική παιδεία. Αναπτύσσονται επαφές με τα Βαλκάνια και την Κεντρική Ευρώπη. Ο Διαφωτισμός και τα ευρωπαϊκά καλλιτεχνικά ρεύματα επηρεάζουν παιδεία, κοσμική και θρησκευτική τέχνη.
Αυτήν την οικονομική και πνευματική ανάπτυξη συνοδεύει καλλιτεχνική άνθηση, η οποία εκφράζεται κυρίως με έργα θρησκευτικής τέχνης. Οι δημιουργοί τους, ανώνυμοι και επώνυμοι, δέχονται στοιχεία από τη Δύση και την Ανατολή. Τα προσαρμόζουν "διακριτικά στις παραδοσιακές βυζαντινές μορφές, κρατώντας το ύψος και το βαθύτερο πνευματικό, ορθόδοξο περιεχόμενο".
Τα κειμήλια της έκθεσης, με τις αφιερωματικές επιγραφές τους, τα ονόματα επώνυμων αγιογράφων, την προέλευσή τους και τα τεχνοτροπικά χαρακτηριστικά τους γίνονται μάρτυρες της πορείας του θρακικού χώρου.
