Ἀριθμ. Πρωτ.: Φ. 8α’/226
ΕΓΚΥΚΛΙΟΣ ΠΑΣΧΑ 2010
Ὁ Μητροπολίτης Ἀλεξανδρουπόλεως Ἄνθιμος πρὸς ὅλους τοὺς Χριστιανοὺς τῆς Ἐπαρχίας μας ἀπευθύνω ἐγκάρδια τὸν Ἀναστάσιμο χαιρετισμό:
Ἀδελφοί μου, Χριστὸς Ἀνέστη !
Ἡ Ἀνάσταση τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ εἶναι συγχρόνως ἕνα ἱστορικὸ γεγονὸς καὶ ἕνα ὑπερφυσικὸ θαῦμα.
Σὰν ἱστορικὸ γεγονὸς συνέβη κάποτε στὴν Ἱστορία καὶ καταγράφηκε ἀπὸ τοὺς ἀνθρώπους.
Σὰν θαῦμα, ἀνῆκει ἔξω ἀπὸ τὶς συνθῆκες αὐτοῦ τοῦ κόσμου, τὸν χῶρο, τὸν χρόνο καὶ τὴν νοητικὴ ἀντίληψη τοῦ ἀνθρώπου καὶ παραμένει ἀνερμήνευτο καὶ ἀνεξήγητο.
Τὸ θεολογικὸ μήνυμα τῆς Ἀναστάσεως εἶναι ἡ καλὴ εἴδηση ποὺ ἔφερε ὁ Χριστὸς στὴ γῆ. Εἶναι ἡ διαβεβαίωση τοῦ Θεοῦ ὅτι τίποτε ἀπὸ ὅσα Ἐκεῖνος δημιούργησε, δὲν πρόκειται νὰ χαθεῖ. Ὅλα πλέον ἀπέκτησαν τὴν δυνατότητα νὰ ξαναγίνουν καινούργια: ὁ πνευματικὸς κόσμος, ἡ ψυχή, ἡ ὕλη, τὸ σῶμα μας, τὸ σύμπαν. Ὅλα μποροῦν νὰ ἀναστηθοῦν, νὰ ἀνακαινισθοῦν, νὰ ζήσουν καὶ πάλι, ὅμως, γιὰ πάντα.
Ἀπὸ αὐτὸ τὸ σημεῖο ἀρχίζει ἡ εὐθύνη τοῦ ἀνθρώπου, ὁ ὁποῖος διατηρεῖ τὸ δικαίωμα τῆς ἐλευθερίας τῆς ἐπιλογῆς του. Μᾶς καλεῖ ὁ Χριστὸς νὰ μπολιάσουμε τὴν φθαρτή μας φύση, τὴν χωμάτινη ὕπαρξή μας, στὸ θεῖο Σῶμα Του. Μᾶς προτείνει ὁ Χριστὸς νὰ ἀφήσουμε τὸ θεῖο Αἷμα Του νὰ τρέξει μέσα στὶς φλέβες μας. Μᾶς ζητᾶ ὁ Χριστὸς νὰ τοῦ ἐπιτρέψουμε νὰ μᾶς ἀναστήσει ἀπὸ τοὺς τάφους μας, νὰ μᾶς ἀνεβάσει στὸν Οὐρανὸ μὲ τὴν Ἀνάληψή του καὶ νὰ μᾶς ἑνώσει μὲ τὸν Πατέρα καὶ τὸ Πνεῦμα Του.
Ἄν τοῦ ἐπιτρέψουμε κάτι τέτοιο, τότε, καὶ αὐτὴ ἡ ζωή μας, ἐδῶ, σ’ αὐτὸν τὸν κόσμο, θὰ ἀποκτήσει νόημα, θὰ ἔχει σκοπό, θὰ βρεῖ περιεχόμενο. Τότε, μόνο τότε, θὰ ἀξίζει νὰ ζήσουμε, νὰ χαροῦμε, νὰ δημιουργήσουμε. Διαφορετικά, ἡ ματαιότητα θὰ πνίγει τὰ πάντα καὶ ἡ ἔλλειψη προοπτικῆς θὰ καθιστά τὸ σύντομο παρόν σκληρὸ κι ἀπάνθρωπο.
Ἀγαπητοί μου,
Ὁ χῶρος ποὺ ἔχει τὴν δυνατότητα νὰ μᾶς προϊδεάσει γιὰ τὴν ἀναστημένη καινούργια κτίση, εἶναι ἡ Ἐκκλησία. Ἡ Ἐκκλησία, στὴν πνευματική της διάσταση καὶ στὴ λειτουργική της δομή, ἀποτελεῖ μικρογραφία τοῦ Παραδείσου καὶ εἶναι συγχρόνως στάδιο ὅπου διεξάγονται ἀθλητικοί ἀγῶνες. Ἡ ἀγωνιστικὴ αὐτὴ διαδικασία ποὺ μπορεῖ νὰ μᾶς λυτρώσει ἀπὸ τὴν φθορά, λέγεται «κατὰ Χριστὸν ζωή».
Ἡ Ἐκκλησία διανοίγει μπροστά μας μία ἀσκητικὴ παιδαγωγικὴ πορεία, ἕνα στενὸ καὶ ἀνηφορικὸ δρόμο. Καλούμεθα ὅλοι νὰ τὸν περπατήσουμε. Ἀπὸ τὴν στιγμή ποὺ γεννιόμαστε σ’ αὐτὴν τὴν ζωή, δὲν μποροῦμε νὰ τὸν ἀποφύγουμε. Μόνο οἱ δειλοὶ τὸν ἐγκαταλείπουν. Οἱ ὑπόλοιποι συνεχίζουμε νὰ ἐξερευνοῦμε τὸ μυστήριο τῆς καθημερινότητός μας, ποὺ μᾶς βγάζει ἀπὸ τὴν πλήξη καὶ μᾶς φέρνει ἀπὸ ἔκπληξη σὲ ἔκπληξη. Δεξιὰ κι ἀριστερὰ αὐτοῦ τοῦ δρόμου, βρίσκονται καταπράσινα, θαλερὰ δένδρα, φορτωμένα μὲ καρπούς, εἶναι οἱ ἀξίες καὶ τὰ ἰδανικὰ τῆς χριστιανικῆς μας πίστεως. Κάτω ἀπὸ τὰ δένδρα στέκονται οἱ ψυχὲς ὅσων ἔζησαν πρὶν ἀπὸ ἐμᾶς σ’ αὐτὴν τὴν γῆ. Μᾶς προτρέπουν νὰ συνεχίζουμε τὴν πορεία μας, μᾶς ἐνισχύουν, μᾶς ἐμψυχώνουν, μᾶς παρακινοῦν μέχρι τὸ τέλος τῆς πορείας. Ἐπάνω μας πετοῦν ἄγγελοι, ἕτοιμοι νὰ ἐκπληρώσουν κάθε καλή μας ἐπιθυμία, ἕτοιμοι νὰ μᾶς συνδράμουν σὲ ὅ,τι χρειαστοῦμε. Στὸ τέλος τοῦ δρόμου στέκεται ὁ Ἴδιος ὁ Χριστός, ὁ Ἀναστημένος Κύριος. Δεξιά του ὑποκλίνεται ἡ Παναγία Μητέρα Του καὶ ἀριστερά τοῦ ὁ Ἰωάννης ὁ Βαπτιστής. Παραπίσω οἱ Ἀπόστολοι, οἱ ἅγιοι, οἱ μάρτυρες, οἱ ὅσιοι, οἱ δίκαιοι καὶ οἱ σοφοὶ τοῦ παλαιοῦ κόσμου.
Αὐτὴ εἶναι μία ἀστραπιαία εἰκόνα τῆς πορείας τοῦ ἀνθρώπου ποὺ μᾶς φέρνει στὴν καινούργια κτίση τοῦ ἀναστημένου κόσμου. Τοῦ κόσμου ποὺ μᾶς περιμένει καὶ ποὺ μᾶς ἀνῆκει. Ἐμεῖς εἴμαστε οἱ κληρονόμοι τῆς Βασιλείας τοῦ Θεοῦ. Ἐμεῖς εἴμαστε οἱ ἀποδέκτες τῆς πλούσιας Διαθήκης του. Οὔτε σκόρος, οὔτε σκουριὰ μποροῦν νὰ καταστρέψουν τὰ ἀγαθὰ ποὺ μᾶς περιμένουν. Οὔτε κλέφτες μποροῦν νὰ μᾶς τὰ στερήσουν. Μᾶς περιμένουν νὰ τὰ χαροῦμε ὁλοκληρωτικὰ καὶ ἀκέραια. Νὰ τὰ χαροῦμε μὲ τὸ σῶμα καὶ τὴν ψυχή μας μαζί. Ἀπὸ τότε ποὺ ὁ Θεός νίκησε γιὰ λογαριασμό μας τὸν θάνατο, ἀπὸ τότε ποὺ ἀνέτρεψε τὴν φυσικὴ νομοτέλεια τῆς φθορᾶς, ἀπὸ τότε ποὺ ἀναστήθηκε, κανένας πιὰ δὲν πεθαίνει, τίποτε δὲν χάνεται, τὰ πάντα ζοῦν, οἱ πάντες ὑπάρχουν, ὅλα περιτριγυρίζουν στὸν θρόνο τῆς Βασιλείας Του.
Ὅ,τι εἴμαστε ὁ καθένας, σ’ αὐτὴν τὴν ζωή κι ὅ,τι δὲν εἴμαστε, ὅσα ἔχουμε κι ὅσα δὲν ἔχουμε, ὅσα μποροῦμε κι ὅσα ὄχι, ὅσα γνωρίζουμε κι ὅσα ἀγνοοῦμε, ἔχουν σημασία στὸ μέτρο ποὺ μᾶς βοηθοῦν νὰ προγευθοῦμε τὸν Παράδεισο. Ἔχουν ἀξία στὸ μέτρο ποὺ μᾶς καθιστοῦν πολίτες τῆς Βασιλείας τῶν οὐρανῶν. Διαφορετικά, εἶναι σὰν τὴν πρωϊνὴ πάχνη ποὺ χάνεται στὴν πρώτη ἀχτίδα τοῦ ἥλιου. Βλέπουμε γύρω μας καθημερινά, δυστυχισμένα πλούτη, καταραμένες δόξες, ἀγέλαστα πρόσωπα, πρόωρους θανάτους, ἀνερμήνευτες αὐτοκτονίες, ἀνεξήγητες ἀπογοητεύσεις, πόνο, λύπη, κλάματα, ἀπορία γιὰ τὴν ζωή καὶ τὸ νόημά της. Τὸ τελευταῖο χρονικὸ διάστημα ὁλόκληρος ὁ πλανήτης μετριέται μὲ οἰκονομικὰ μεγέθη καὶ μία ἐνδεχόμενη φτώχεια μᾶς τρομάζει ὅλους. Ξέρετε γιατί; Ἐπειδὴ δὲν βλέπουμε αὐτὸν τὸν κόσμο, σὰν προθάλαμο τοῦ ἄλλου ποὺ ἀκολουθεῖ. Ἐπειδὴ δὲν ἀφήνουμε τὴν Ἀνάσταση νὰ φωτίσει καὶ νὰ ζεστάνει τὶς καθημερινὲς πράξεις μας. Ἐπειδὴ δὲν τοποθετοῦμε τὸ νικηφόρο λάβαρο τῆς Ἀναστάσεως ἐπάνω στὰ πολεμικὰ συντρίμμια τοῦ βίου μας. Ἐπειδὴ δὲν βιώνουμε τὰ Μυστήρια τῆς Πίστεώς μας, σὰν θεραπευτικὰ λουτρά. Ἐπειδὴ δὲν κονταροχτυπιόμαστε μὲ τὸ θάνατο, προκειμένου νὰ τὸν νικήσουμε, μὲ τὶς δάφνες τῆς νίκης τοῦ θανάτου τοῦ Χριστοῦ.
Ἐπειδὴ δὲν κάνουμε τὸν ἀναστάσιμο ὕμνο, τραγούδι, παιάνα, θούριο, σάλπισμα, σ’ ἕναν κόσμο πεσμένο, ποὺ χρειάζεται νὰ σηκωθεῖ. Σ’ ἕναν κόσμο πεθαμένο ποὺ θέλει ν’ ἀναστηθεῖ.
Αὐτὸν τὸν ἀναστάσιμο ὕμνο, τὸ «Χριστὸς Ἀνέστη», σᾶς ὑπενθυμίζω καὶ ἐφέτος, καὶ σᾶς παρακαλῶ, μὴν ἀφήσετε ποτὲ νὰ λείψει ἀπὸ τὴν ζωή σας. Μὴν τὸν ξεχάσετε ποτὲ στὴν καθημερινότητά σας. Μὴν τὸν ἀντικαταστήσετε μὲ τὴν εὐχὴ «χρόνια πολλά». Μὴν διστάξετε νὰ τὸν ἐκφωνεῖτε μὲ νόημα. Δὲν μᾶς ἀξίζει ὁ τάφος. Εἴμαστε πλασμένοι γιὰ τὸν Παράδεισο. Περαστικοὶ εἴμαστε ἀπὸ αὐτὸν τὸν κόσμο. Ἀνήκουμε στὴν Βασιλεία τοῦ Θεοῦ. Ἐκεῖ θὰ ξανά-συναντηθοῦμε μία μέρα. Ἐκεῖ εἶναι ἡ μόνιμη κατοικία μας. Ἐκεῖ εἶναι ὁ στόχος μας. Ἐκεῖ ὁ σκοπός μας. Ἐκεῖ ἡ χαρά μας. Ἐκεῖ ἡ ἐλπίδα μας. Ἐκεῖ ἡ ὀμορφιά μας.
Χριστός Ἀνέστη, ἀγαπητοί μου, Χριστός Ἀνέστη!
Εὐχέτης καί φίλος σας
Ὁ Μητροπολίτης σας
✥ Ὁ Ἁλεξανδρουπόλεως ΑΝΘΙΜΟΣ
