ΠΑΛΙΟ ΚΡΑΣΙ ΣΕ ΝΕΟΥΣ ΑΣΚΟΥΣ (νέα Ορθοδοξία-νέα Ελλάδα-νέα Ευρώπη)

Άρθρο του Μητροπολίτου Αλεξανδρουπόλεως Ανθίμου

ΠΑΛΙΟ ΚΡΑΣΙ ΣΕ ΝΕΟΥΣ ΑΣΚΟΥΣ

(νέα Ορθοδοξία-νέα Ελλάδα-νέα Ευρώπη)

Α

Με τα γεγονότα όπως διαμορφώνονται στη Χώρα μας και στη γηραιά μας Ήπειρο, αρχίζει πια να διαφαίνεται "η νέα Ελλάδα και η νέα Ευρώπη" που εξήγγειλαν διαρκώς, τόσο ο πρώην όσο και ο νυν Πρωθυπουργός.

Άρα λοιπόν, το ελληνικό χρέος δεν είναι το πρόβλημα, είναι το πρόσχημα. Όλοι πια ξέρουμε ότι δεν υπάρχει περίπτωση να αποπληρωθεί ποτέ, ούτε επιδιώκεται κάτι τέτοιο. Γι' αυτό ακούγαμε να επιμένει η κ. Κριστίν Λανγκάρντ, ότι «αν η Ελλάδα προχωρήσει στις μεταρρυθμίσεις, τότε η Ευρώπη θα συζητήσει την ελάφρυνση του χρέους της». Γι' αυτό ο κ. Σόϊμπλε διεκήρυττε, ότι: «οι Έλληνες τόσα χρόνια είσαστε στην Ευρώπη και Ευρώπη δεν γίνατε». Και αυτάρεσκα βεβαίωνε, πως: «όταν όλα τελειώσουν, στην Ελλάδα θα μου στήσουν αδριάντα»!

Να γίνουμε Ευρώπη! Και το επιδιωκόμενο: "η νέα Ελλάδα" μέσα στη διαμορφούμενη πλέον "νέα Ευρώπη". Τί σημαίνει όμως αυτό;

Ο Γιώργος Παπανδρέου πριν παραιτηθεί από την Πρωθυπουργία απεκάλυψε στο Κοινοβούλιο το λόγο που μπαίναμε στην κρίση. Είπε ότι πρέπει η Ελλάδα να αποβυζαντινοποιηθεί και να επιστρέψει στο πνεύμα της αρχαίας Ελλάδος. (Το ίδιο είχε πει και ο ισραηλινός Πρωθυπουργός στον τότε Πρόεδρο της Χώρας μας: «...έχουμε πολλά κοινά μεταξύ μας, εσείς τους αρχαίους σοφούς κι εμείς τους παλαιούς προφήτες»).

Σύμφωνα με τους Δυτικούς, "βυζαντινή νοοτροπία" είναι αυτή που επιτρέπει το θεσμό του Κράτους και της Εκκλησίας να πνίγουν την κοινωνία και να μην την αφήνουν να αναπνεύσει!

Την αποβυζαντινοποίηση του Κράτους την είδαμε να αρχίζει με την  αποκέντρωση: χθες "Καποδίστριας" και "Καλλικράτης", αύριο ακόμα μεγαλύτεροι Δήμοι και Περιφέρειες, μέχρι την πλήρη ανεξαρτητοποίηση των τοπικών κοινωνιών από την Κυβερνητική Διοίκηση. Προφανώς πολυδιάσπαση των σημερινών Κομμάτων και επανένωσή τους σε δύο πόλους (ρεπουμπλικάνοι- δημοκρατικοί) και βεβαίως, εκλογή Προέδρου της Δημοκρατίας από το λαό (όπως και στην γείτονα Χώρα, όπου ο αυριανός της Πρόεδρος Ερντογάν οικοδομεί τη "νέα Τουρκία", όπως λέει. Όλα αυτά σε μια ομοσπονδιοποιημένη Ευρώπη, καταργουμένων φυσικά, των σημερινών εθνικών συνόρων των Κρατών. Ήδη η γηραιά Αλβιόνα με πρόφαση τους άμοιρους μετακινούμενους πληθυσμούς των προσφύγων, άρχισε την αποδόμηση της σημερινής Ευρώπης, ώστε μαζί με την πανίσχυρα υποχθόνια αυστριακή διπλωματία να οικοδομήσουν τη νέα Ευρώπη, απελευθερωμένη από τις δημοκρατικές αυτοδεσμεύσεις της σημερινής.

Οι παραπάνω διαρθρωτικές αλλαγές, πόσο θα νυστερίσουν την κοινωνία και τη νοοτροπία της και πόσο βαθειά θα μπουν στις θεμελιώδεις δομές της, δεν το ξέρω. Όλοι όμως βλέπουμε την ακάθεκτη προσπάθεια όλων ανεξαιρέτως των πολιτικών χώρων στην Ελλάδα προκειμένου να διαμορφωθεί μια soft πολιτισμική παράδοση (Εκκλησία, Παιδεία, Πολιτισμός) με μιά light κοινωνική αντίδραση.

Ιδιαίτερα μας ενδιαφέρει να προβλέψουμε τις επιλογές που έχει μπροστά της η Ορθόδοξη Εκκλησία μας, τόσο μέσα στη Χώρα μας όσο και στην Ευρώπη και σ΄αυτές τις επιλογές μακάρι να είμαστε πρωταγωνιστές και όχι θεατές.

Πάντως καταλαβαίνουμε ότι "κάτι" αλλάζει στην εκκλησιαστική μας υπόσταση  μέσα στο Κράτος μας.

Η Εκκλησία μας, στην περιπέτεια 1945-49 τάχθηκε με το μέρος του μετέπειτα νικητή, οπότε ανέλαβε ρόλο εθνοπατριωτικό και απέκτησε λόγο δημόσιο.

Μετά το 1974 τα πράγματα άλλαξαν.

Απολύτως κανένας πολιτικός χώρος δεν την αξιοποίησε σωστά και όλοι ανεξαιρέτως προσπάθησαν να απαλλαγούν από την παρεμβατικότητά της, αφού κι εμείς, ευχαρίστως και αδιακρίτως «χώναμε την μύτη του παπουτσιού μας» στο Κοινοβούλιο.

Μετά την είσοδό μας στην τότε Ε.Ο.Κ., ο "ευρωσκεπτικισμός" μας  κάμφθηκε εύκολα με τα οικονομικά πακέτα, που διόλου δεν στέρησαν τη θαλπωρή τους από την Εκκλησία μας! 
  

Οι Νόμοι που αφαιρούσαν τα προνόμιά μας "έπεφταν βροχή" και στα δημοσιογραφικά συρτάρια στοιβάζονταν "το υλικό" με το οποίο φιμώνονταν ο λόγος μας.

Τεχνηέντως αναγνωρίζονταν μόνο το κοινωνικό μας έργο κι εμείς το προβάλαμε για να αποδεικνύεται η ύπαρξή μας, ενώ το ποιμαντικό μας έργο δεν αποτιμήθηκε ποτέ, γι’ αυτό και έφθινε ως επαγγελματικό!

Ένας επαπειλούμενος χωρισμός επισείονταν πάνω από το κεφάλι μας πάντοτε, με δαμόκλειο σπάθη την απώλεια του μισθού ή της σφραγίδος μας.

Ο λαός μας θεωρεί ακόμα υποψύχρως την Εκκλησία μας ως αναπόσπαστο τμήμα του διεφθαρμένου Κράτους μας. Ακόμα μιλάει για την απαστράπτουσα ενδυμασία μας και την αμύθητη περιουσία μας, απόδειξη της οποίας είναι ...και τα συσσίτια!

Έτσι φτάσαμε μέχρι σήμερα.

(Συνεχίζεται)