Η τεχνική της φορητής εικόνας είναι ριζωμένη στην παράδοση της αρχαίας ελληνικής ζωγραφικής και τελειοποιείται στη διάρκεια των αιώνων.
Δύο είναι οι τεχνικές που άσκησαν οι βυζαντινοί αγιογράφοι: Η εγκαυστική "κηρόχυτος γραφή" και η αυγοτέμπερα. Και οι δύο έχουν τις ρίζες τους στα γνωστά "πορτραίτα του Φαγιούμ", τις νεκρικές προσωπογραφίες της ύστερης αρχαιότητας (1ος -4ος αιώνας) που βρέθηκαν στην ομώνυμη περιοχή της αιγυπτιακής ερήμου.
Στην εγκαυστική τα χρώματα έχουν ως συνδετικό υλικό το λιωμένο κερί. Σώζονται λίγες εγκαυστικές εικόνες από τους πρώτους χριστιανικούς αιώνες (5ος -8ος).
Στην αυγοτέμπερα, που εφαρμόζεται και στη σύγχρονη αγιογραφία, τα χρώματα έχουν ως συνδετικό υλικό το αυγό. Είναι σχεδόν ο αποκλειστικός τρόπος κατασκευής εικόνων στο Βυζάντιο.
Η τεχνική της αυγοτέμπερας είναι γνωστή κυρίως από το βιβλίο Ερμηνεία της ζωγραφικής τέχνης του ιερομόναχου Διονυσίου από τα Φουρνά των Αγράφων. Μαθαίνει την τέχνη του στο Άγιο Όρος τον 18ο αιώνα. Έχει ως πρότυπο τον περίφημο αγιογράφο του 14ου αι. "κυρ Μανουήλ τον Πανσέληνο" από τη Θεσσαλονίκη. Το βιβλίο του Διονυσίου γίνεται το βασικό εγχειρίδιο των ζωγράφων της μεταβυζαντινής περιόδου. Ακολουθώντας τις συμβουλές του, "μαΐστορες" ανώνυμοι και επώνυμοι ζωγραφίζουν πιστά τις ιερές μορφές της ορθόδοξης εικονογραφίας.
