ΟΛΟΚΛΗΡΗ Η ΟΜΙΛΙΑ ΤΟΥ ΣΕΒ. ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ
«ΠΕΡΙ ΔΩΡΕΑΣ ΟΡΓΑΝΩΝ»
Νὰ βεβαιώσω κατ’ ἀρχὴν ὅτι τὰ ὅσα θὰ πῶ περιγράφουν ἁπλῶς ἕνα ἦθος, τὸ ἦθος τῆς Ἐκκλησίας δηλαδὴ κάποια πράγματα διαπραγματεύσιμα, ἀνοικτὰ σὲ κάθε διάλογο, φυσικὰ καλόπιστο. Τὸ λέω αὐτὸ ἐπειδὴ δυστυχῶς πολλοὶ Ἕλληνες ὅταν ρωτοῦν ἢ πολεμοῦν τὴν Ἐκκλησία πιστεύουν ὅτι ἔχουν νὰ κάνουν μὲ ἕνα ἄτεγκτο, ἀλύγιστο, μονοκόκαλο σύστημα ἀρχαιοπρεπῶν κανό-νων ποὺ συνήθως δὲν ἐγγίζουν τὴν ἐποχή μας, ἀλλὰ ἐπιβάλλουν τοὺς ὅρους τους σὲ κάθε ἄνθρωπο κάθε ἐποχῆς.
Δὲν εἶναι ἔτσι. Ἡ Ἐκκλησία προτείνει ἕνα ἦθος διαμορφωμένο ἀπὸ τὰ μέλη της, δοκιμασμένο στοὺς αἰῶνες, καὶ ὅταν ἀντιμετωπίσει «κάτι ἄλλο» τότε χρειάζεται χρόνο νὰ τὸ ἐναρμονίσει μὲ τὸ δόγμα της, ἂν ἐναρμονίζεται καὶ μετὰ (τὸ δυσκολότερο) νὰ τὸ περάσει ὡς βίωμα στὴν ψυχὴ τῶν πιστῶν. Αὐτὴ ἡ διαδικασία εἶναι ἐπώδυνη, παίρνει χρόνο καὶ ἔχει νὰ ὑποδυθεῖ ἕναν ἀγῶνα . Σ’ αὐτὸ τὸ στάδιο ὅ,τι διατηρεῖται καὶ γίνει ἀποδεκτὸ ἀπὸ ὅλους σὲ ὅλες τὶς ἐποχές, αὐτὸ εἶναι ἡ ἄποψη τῆς Ἐκκλησίας.
Τὰ λέω αὐτὰ γιὰ νὰ μὴν βιάζεστε μερικὲς φορὲς νὰ διερωτᾶσθε, τί λέει ἡ Ἐκκλησία! Ἡ Ἐκκλησία θὰ ἀργήσει νὰ πεῖ, χρειάζεται χρόνο νὰ βεβαιωθεῖ, νὰ βιώσει, νὰ ματώσει γιὰ τὸ κάθε θέμα καὶ ἔπειτα σιωπηλὰ ἢ θὰ τὸ ἀποδεχθεῖ ἢ θὰ τὸ ἀπορρίψει.
Τὸ θέμα μας ἀπόψε εἶναι ἡ δωρεὰ τῶν ἀνθρωπίνων ὀργάνων, μιὰ πρακ-τικὴ γιὰ τὴν ὁποία καὶ ἡ πρόσφατη περιπέτεια τῆς ὑγείας τοῦ ἀοιδίμου Ἀρχιεπισκόπου Χριστοδούλου δημιούργησε μεγάλη προβληματολογία στοὺς χώρους τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος.
Παρὰ τὸ γεγονὸς ὅτι μιὰ θετικὴ ἄποψη τῆς Ἐκκλησίας γιὰ τὴ δωρεὰ ὀργάνων θὰ μποροῦσε:
νὰ δώσει κάποια ὤθηση στὴ δεδομένη αὐτὴ ἰατρικὴ πρακτική, καὶ
νὰ δείξει τάχα, ἕνα «ἐκσυγχρονισμένο» πρόσωπο,
ἐν τούτοις, προσωπικὰ πιστεύω ὅτι ἡ Ἐκκλησία μας δὲν πρέπει ἀκόμα νὰ βιαστεῖ νὰ λάβει θέση πάνω σ’ αὐτὸ τὸ ζήτημα.
Νὰ ἐξηγηθῶ, ὅσο κι ἄν, ἐνδεχομένως, ἀπογοητευθεῖτε ἀπὸ ἐμένα ἤ καὶ νὰ μετανιώσετε ποὺ μὲ καλέσατε ἀπόψε.
Ἡ Ἐκκλησία μας δὲν πιστεύει σὲ μιὰ μανιώδη παράταση τῆς ζωῆς «τίμιον γάρ γῆρας, οὐ τὸ πολυχρόνιον, οὐδὲ ἀριθμῷ ἐτῶν μεμέτρηται» (Σοφ.Σολ 4,8).
Δὲν πιστεύει σὲ ζωὴ ποὺ τὴν παρατείνουν κάποια ὄργανα, σωματικὰ ἤ μηχανικά.
Νὰ τὸ πῶ πιὸ καθαρά: Ἡ ὀρθόδοξη θεολογία καὶ ἐμπειρία δὲν συγκινεῖται τόσο ἀπὸ τὴν ἀνάγκη νὰ ζήσει ἕνας ἀσθενὴς μὲ δοτό ὄργανο, νεκροῦ ἤ ζωντανοῦ λίγη σημασία ἔχει, ὅσο συνέχεται ἀπὸ αὐτὸ ποὺ μᾶς προτείνει: διάθεση νὰ δώσει ὁ καθένας τὴ ζωή του ἤ ἀπὸ τὸ σῶμα του πρὸς τὸν κάθε πλησίον ἀδελφό του.
Ἡ Ἐκκλησία μας πιστεύει καὶ διδάσκει ὅτι ἡ ζωὴ γεννᾶται καὶ παρατείνεται μόνο ἀπὸ τὸν Θεό.
Θὰ μποροῦσε νὰ δεχτεῖ τὴν δωρεὰ ὀργάνων:
μόνο ἂν τὰ νοσοκομεῖα ἐμπνέονταν ἀπὸ τὸν Θεό,
μόνο ἂν οἱ γιατροὶ διακατέχονται ἀπὸ φόβο Θεοῦ,
μόνο ἂν ἡ ἀγάπη στὸν συνάνθρωπο εἶναι ἀντανάκλαση τῆς ἀγάπης πρὸς τὸν Θεό,
μόνο ἂν ὁ θάνατος βιώνεται ὡς μετάβαση στὴν ὄντως ζωή,
μόνο ἂν ὁ δότης προσφέρει γιὰ τὴν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ,
μόνο ἂν ὁ λήπτης δέχεται τὸ μόσχευμα ὡς εὐλογία ἀπὸ τὸν Θεό.
Ἐνῶ ὁπωσδήποτε συγκινεῖ ἡ κάθε ἀγαπητικὴ προσφορά, παντοτινὸ κήρυγμα τῆς Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας μας, δυστυχῶς οἱ μεταμοσχεύσεις ὀργάνων συνέπεσαν μὲ τὴ δική μας ἐποχὴ ποὺ περισσότερο ἀπὸ κάθε ἄλλη….φοβᾶται τὸν θάνατο. Δὲν ἀποφασίζει νὰ τὸν ξεπεράσει μὲ τὸ μήνυμα τῆς Ἀναστάσεως τοῦ Χριστοῦ, ἀλλὰ ἀφελῶς ὁ σημερινὸς ἄνθρωπος νομίζει ὅτι θὰ ἐξορκίσει τὸ θάνατο μὲ τὸ ... νὰ μὴν τὸν σκέπτεται!
Σὲ αὐτὴ τὴν ἐποχή, λοιπόν, ἔρχεται ἡ ἰατρικὴ καὶ λέει γιὰ καρδιακὸ θάνατο, τὸν γνωστὸ καὶ γιὰ ἐγκεφαλικό, ἕναν ἀμφίβολο! Ἐμεῖς στὶς ἐσωτερικές μας διεργασίες διερωτώμεθα γιὰ τὸ πόσο αἴρει τοὺς ἐσώτερους δισταγμοὺς στὶς συνειδήσεις τῶν πιστῶν, ὁ λόγος ποὺ ἀποδίδεται στὸν μακαριστὸ γέροντα Πορφύριο, ὅτι «ὁ Θεὸς ἔκανε ἕνα θάνατο καὶ ὄχι δυό».
Νὰ μοῦ ἐπιτρέψετε νὰ πῶ καὶ τὸ ἄλλο. Στὰ τηλεοπτικὰ παράθυρα ὅπου σκυλεύονται ὅλοι οἱ θεσμοὶ αὐτῆς τῆς χώρας καὶ οἱ ὑπολήψεις τῶν κατοίκων της, παράγεται καὶ κλωνοποιεῖται ἡ ἐπιφυλακτικότητα καὶ ἡ ἀμφισβήτηση τῆς ἠθικῆς δεοντολογίας ἀλλὰ καὶ τῆς ἀνθρωπιᾶς ἀκόμα τῶν ἰατρῶν.
Ἀπὸ τὴν ἄλλη πλευρά, εἶναι ἡ εὐαισθησία τῶν πιστῶν ποὺ ζητοῦν ὄργανα ἢ ἐμπνέονται ἀπὸ τὴν ἰδέα τῆς δωρεᾶς ὀργάνων καὶ ὑποχρεώνουν τὴν Ἐκκλησία νὰ μὴν κωφεύει στὴ ζωὴ τους ἀλλὰ νὰ εἶναι ἐπιτρεπτική. Ἐξ ἄλλου δὲν μπορεῖς νὰ μὴν δεχθεῖς κάτι ποὺ συμβάλλει στὴν ἀνακούφιση τοῦ πόνου καὶ στὴ σύσφιξη τῶν σχέσεων μεταξὺ τῶν ἀνθρώπων.
Ὅσον ἀφορᾶ στὸ θάνατο, παρακαλῶ μή μας ἐμπλέκετε σὲ σχολαστικοὺς ὁρισμοὺς καὶ καθαρῶς ἰατρικὲς διαμάχες ἐπειδὴ τότε ὁ λόγος ἀπὸ τὸ τί εἶναι ἐγκεφαλικὸς θάνατος, θὰ γλιστρήσει στὰ ἄτομα ποὺ βρίσκονται σὲ κόμμα ἢ εἶναι «φυτά», στὰ ἔμβρυα καὶ στὰ προέμβρυα καὶ σὲ ἄτομα ποὺ πάσχουν ἀπὸ αλτσχάϊμερ.
Γι’ αὐτό, ἡ Ἐκκλησία δηλώνει σαφῆ ἀντίθεση καὶ σθεναρὴ ἄρνηση στὴ διάθεση διακοπῆς ὑποστήριξης τῶν «φυτῶν» γιὰ οἰκονομικοὺς λόγους ἢ ἀνθρωπιστικούς, ὅπως καὶ σὲ κάθε κίνηση ποὺ ἀποσκοπεῖ στὴ λήψη μοσχευμάτων ἀπὸ ἄτομα ποὺ θὰ ὑποβληθοῦν σὲ ὅποιας μορφῆς εὐθανασία, νομιμοποιημένης ἤ μή.
Μᾶς ζητεῖται νὰ ἐμπλακοῦμε σὲ «ἐκστρατεία» ὑπὲρ τῶν μεταμοσχεύσεων μαζὶ μὲ πολλοὺς κοινωνικοὺς φορεῖς ποὺ συμπράττουν. Καὶ δὲν μποροῦμε νὰ τὸ κάνουμε, ἐπειδή, πολλὲς φορὲς κάποιοι ὀργανωμένοι φορεῖς ἀλλιώτικα πρεσβεύουν ἀπὸ ὅσα κηρύσσει ἡ Ἐκκλησία.
Ἐμεῖς λέμε γιὰ ἱερότητα τοῦ σώματος, ἄλλοι μιλοῦν γιὰ καύση σωμάτων.
Ἐμεῖς λέμε γιὰ ἀθανασία ψυχῆς, βλέπουμε τὸν ἄνθρωπο πλασμένο «κατ’ εἰκόνα καὶ καθ’ ὁμοίωσιν» Θεοῦ.
Ἐμεῖς τὴν ἀγάπη δὲν τὴν ἐννοοῦμε μόνο ὡς ἐργαλεῖο κοινωνικῆς συμβίωσης.
Ἐμεῖς τὴ ζωὴ τὴν βλέπουμε νὰ μὴν τελειώνει στὰ βιολογικὰ ὅριά της.
Ἐμεῖς τὸν θάνατο τὸν ὁμολογοῦμε ὡς μετάβαση στὴν αἰώνια ζωὴ καὶ ἡ ἔννοια τῆς ἠθικῆς γιὰ μᾶς, ἔχει ἐξάπαντος σχέση μὲ τὴ βούληση τοῦ Θεοῦ.
Καταλαβαίνετε, λοιπόν, πὼς δὲν μποροῦμε νὰ μιλᾶμε γιὰ κοινὸ στόχο ξεκινώντας ἀπὸ διαφορετικὲς ἀφετηρίες.
Πῶς ἡ Ἐκκλησία νὰ προτρέψει τοὺς πιστοὺς στοὺς ὁποίους διδάσκει τὴν ἱερότητα ὅλων τῶν παραπάνω, νὰ ἐμπιστευθοῦν τὴ ζωή, τὸ θάνατο καὶ τὰ σώματά τους, στὸ ἐπιστημονικὸ συμφέρον ὅταν αὐτὸ συμβαίνει νὰ ἀρνεῖται τὴν αἰώνια προοπτικὴ τοῦ ἀνθρώπου;
Πῶς ἡ Ἐκκλησία νὰ ὑποτάξει τὸ ἀγαθὸ τῆς ὑγείας ἢ τὴν ἐπιθυμία τῆς παράτασης τῆς ζωῆς στὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ, ὅταν οἱ διαχειριστὲς αὐτῶν τῶν ἀγαθῶν ἀρνοῦνται τὸν Θεό;
Ὁπωσδήποτε ἡ συναίνεση τοῦ δότη πρέπει νὰ εἶναι συνειδητὴ καὶ ρητὰ ἐκφρασμένη. Καταλαβαίνετε ὅτι ἐννοῶ τὴν λεγόμενη «εἰκαζόμενη συναίνεση» στὴν ὁποία κατηγορηματικὰ εἴμαστε ἀντίθετοι. Τὸ θεμέλιο τῶν μεταμοσχεύσεων δὲν μπορεῖ νὰ εἶναι κάποιες εἰκασίες. Εἶναι μόνο ἡ συνείδηση τῆς ἀγάπης καὶ ἡ συνειδητὴ συμμετοχὴ σ’αὐτὴ τὴν ἀγαπητικὴ διαδικασία.
Μὲ αὐτὸ τὸ σκεπτικό, σίγουρα ἐσεῖς δὲν τὸ γνωρίζετε, ἔχουν συντεθεῖ ἀνέκδοτες εὐχὲς (κι ἔχουν ὑποβληθεῖ στὴν Ι .Σ. τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος) ποὺ ἀφοροῦν στὸν ζῶντα δότη, στὸν νεκρὸ δότη, στοὺς γιατροὺς καὶ στὸν λήπτη. Ἕνας τέτοιος προσανατολισμὸς τῶν μεταμοσχεύσεων θὰ βοηθοῦσε πολὺ στὴν ἀποφυγὴ κάθε ἠθικῆς παθολογίας (χρηματισμός, ἐμπόριο ὀργάνων, πλημμελὴς διάγνωση, ἀσέβεια στὸν δότη, μὴ δίκαια τήρηση τῆς λίστας προτεραιότητας κ.λ.π.). Βλέπετε, πὼς ὅσο πιὸ ἱερὴ εἶναι μία πράξη, τόσο μεγαλύτερη βεβήλωση ἀποτελεῖ ἡ προσβολή της. Γι’ αὐτὸ ἡ Ἐκκλησία ἐκτὸς ἀπὸ τὴν διδασκαλία καὶ τὴν μαρτυρία της πρέπει συνετὰ νὰ πιέζει στοὺς ὅρους , νόμους καὶ προϋποθέσεις τῶν ἐπιτροπῶν.
Ἐπειδὴ οἱ μεταμοσχεύσεις ἀπὸ νεκρὸ δότη προκαλοῦν ἐνδοιασμοὺς (ἂν καὶ γι’ αὐτὲς ἔχει καταρτιστεῖ ἕνας δικός μας πίνακας μὲ ἕξι προτάσεις ), ἡ Ἐκκλησία θὰ μποροῦσε νὰ προχωρήσει (καὶ σιωπηλὰ τὸ κάνει) στὴν εὐλογία τῶν μεταμοσχεύσεων ἀπὸ ζῶντα δότη, πολὺ δὲ περισσότερο γιὰ μεταμοσχεύσεις τοῦ μυελοῦ τῶν ὀστῶν , τοῦ κερατοειδοῦς, νεφρῶν, δέρματος καὶ ἄλλων ἱστῶν.
Ἐδῶ ἐμεῖς ἔχουμε νὰ κάνουμε ἕνα ἀγῶνα ἐσωτερικό, ποὺ πρέπει νὰ διεξάγουμε μέσα στοὺς κόλπους τῶν πιστῶν τῆς Ἐκκλησίας. Σὲ ὅσους ἐκφράζουν ἐνδοιασμοὺς γιὰ τὸ τί θὰ συμβεῖ μὲ τὰ ἀναστημένα σώματά μας σὲ περίπτωση δωρεᾶς ὀργάνων καὶ μεταμοσχεύσεως: Νὰ σᾶς δώσω ὅμως μὲ λίγα λόγια τὴν διδασκαλία τῆς Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας γιὰ τὸ πὼς θὰ εἶναι τὰ ἀναστημένα σώματά μας κατὰ τὴ Β΄ Παρουσία (γιὰ νὰ μπορεῖτε νὰ βοηθήσετε καὶ τοὺς ἀρκετὰ διστακτικοὺς πιστοὺς). Γιὰ νὰ καταλάβουμε πὼς θὰ εἶναι τὰ σώματά μας, πρέπει νὰ θυμηθοῦμε ὅσα θὰ γιορτάσουμε σὲ λίγες μέρες μὲ τὴν Ἀνάσταση τοῦ σώματος τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ.
Λοιπόν, τὰ Εὐαγγέλια γράφουν ὅτι ὁ Κύριος μετὰ τὴν Ἀνάστασή του ἀπέκτησε ἕνα σῶμα μὲ ἰδιάζουσα λεπτότητα. Παρουσιαζόταν ἐνώπιον τῶν μαθητῶν Του στὸ ὑπερῶον, «τῶν θυρῶν κεκλεισμένων» καὶ γινόταν ἄφαντος ἐνῶ συνομιλοῦσε μαζί τους. Ἔτρωγε «οἰκονομικῶς» ἐνῶ δὲν εἶχε ἀνάγκη νὰ συντηρηθεῖ . Ἐνῶ προέτρεψε τὸν Θωμὰ καὶ τοὺς ἄλλους ἀπόστολους νὰ τὸν ψηλαφίσουν , στὴν ἁγία Μαρία τὴν Μαγδαληνὴ εἶπε «μή μου ἅπτου». Εἶχε ἐπάνω τοῦ τὰ στίγματα τοῦ σταυροῦ, τοὺς τύπους τῶν ἥλων καὶ τὴν οὐλὴ ἀπὸ τὸν λογχισμό, τὰ ὁποία θὰ ἔχει καὶ κατὰ τὴν ἡμέρα τῆς Ἀποκαλύψεως τῆς Δευτέρας Παρουσίας Του.
Κατὰ ἀνάλογο τρόπο, τὸ ἀναστημένο ἀνθρώπινο σῶμα στὴ βασιλεία τοῦ Θεοῦ θὰ ἔχει ἑτερότητα κατὰ τὴ μορφή, ἀλλὰ θὰ παρουσιάζει καὶ στοιχεῖα ὁμοιότητας μὲ τὸ φυσικὸ σῶμα. Ἔτσι οἱ μάρτυρες θὰ διατηρήσουν τὶς οὐλὲς τοῦ μαρτυρίου τους καὶ κατ’ ἀναλογίαν καὶ οἱ ψυχὲς τῶν ἁμαρτωλῶν θὰ περιφέρουν στὸν Ἅδη τὰ στίγματα τῶν ἁμαρτιῶν τους: «οἱ τὰ φαῦλα πράξαντες εἰς ὀνειδισμὸν καὶ αἰσχύνην ἀναστήσονται ἐνορῶντες ἐν αὐτοῖς τὸ αἶσχος καὶ τοὺς τύπους τῶν ἠμαρτημένων» λέει ὁ Μ. Βασίλειος.
Ἐπιπλέον τὰ ἀναστημένα σώματα θὰ ἀποκτήσουν τὰ ἰδιώματα ποὺ εἶχε ὁ πρῶτος Ἀδὰμ στὸν ἀρχέγονο παράδεισο. Παράδεισος σημαίνει κατάργηση χρόνου (αἰωνιότητα), κατάργηση φθορᾶς (ἀφθαρσία), κατάργηση θανάτου (ἀθανασία), ἀπελευθέρωση ἀπὸ τὴν ἁμαρτία. Τὰ ἀναστημένα σώματά μας δὲν θὰ ἔχουν τὴν παχύτητα τῆς πτώσεως, τὸ στοιχεῖο τῆς κοπώσεως, τῆς πείνας, τῆς δίψας, τὴν ἀνάγκη τοῦ ὕπνου καὶ τὸ ἰδίωμα τοῦ φύλου.
Ὅπως λέγουν οἱ Πατέρες καὶ ὑπαινίσσεται τὸ βιβλίο τῆς Ἀποκαλύψεως: μόνο τὰ σημάδια τῆς χάριτος, ἀποδείξεις τοῦ μαρτυρίου ἢ οἱ ἐπιβεβαιώσεις τῆς ἀγάπης θὰ κοσμοῦν τὰ ἀναστημένα σώματά μας.
Τώρα στὴν περίπτωση δωρεᾶς ὀργάνων καὶ μεταμοσχεύσεως (ποὺ ἀποτελεῖ ἔκφραση ἀγάπης, αὐταπάρνησης καὶ ἀνιδιοτελοῦς προσφορᾶς, ὁπότε σὰν τέτοια, θὰ εἶναι ἀποτυπωμένη αἰωνίως στὰ πνευματικά μας σώματα), ἰσχύει ὁ λόγος τοῦ Μ. Ἀθανασίου: « ὁ ἀποθανῶν λελωβημένος, ὑγιὴς ἀνίσταται » (Μ. Ἀθανασίου, πρὸς Ἀντίοχον ἄρχοντα, PG 28.612) στὴ βασιλεία τοῦ Θεοῦ.
Κυρίες καὶ κύριοι,
Συνοψίζοντας, νομίζω ὅτι ἡ Ἐκκλησία ἔχει πρώτιστο χρέος, ὄχι νὰ μιλήσει γιὰ τὴν ἠθικὴ τῶν μεταμοσχεύσεων ἀλλὰ νὰ μιλήσει γιὰ τὴν ζωὴ τῆς ἀγάπης, γιὰ τὴ θυσία καὶ τὴν προσφορὰ στὴν κοινωνία. Πάνω σ’ αὐτὰ μπορεῖ νὰ προβληθεῖ καὶ ἡ ἠθικὴ τῶν μεταμοσχεύσεων.
Ἡ Ἐκκλησία ἄς μὴ μιλήσει καὶ ἂς μὴν ταυτισθεῖ μὲ τὸν ἐπιστημονικὰ ἢ κοινωνικὰ ἐπιβεβλημένο ὁρισμὸ τοῦ θανάτου. Ἀφῆστε μας νὰ μιλᾶμε:
γιὰ τὴν ὑπέρβαση τοῦ θανάτου,
γιὰ τὴν μεταμόρφωσή του σὲ ἀληθινὴ ζωή,
γιὰ τὴν κοινωνία τῆς ἀγάπης.
Ἀφῆστε τὸ χρόνο (τοὺς αἰῶνες τῶν αἰώνων) νὰ κυλήσουν ὑπὲρ τοῦ θέματός μας. Ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία εἶναι πολὺ πιὸ ρεαλιστική, φιλάνθρωπη ἂς πῶ καλύτερα. Σήμερα στὴν Ἑλλάδα ὑπάρχουν 4 ἐπώνυμοι μοναχοί, οἱ τρεῖς ἱερομόναχοι καὶ μάλιστα ὁ ἕνας ἡγούμενος σὲ ἱστορικὴ μονὴ οἱ ὁποῖοι ἔχουν ὑποβληθεῖ σὲ μεταμόσχευση ἥπατος, ποὺ μᾶλλον θὰ γνωρίζουν ὅτι δέχθηκαν πτωματικὸ μόσχευμα. Καὶ ἕνας μακαρίτης Ἀρχιεπίσκοπος ποὺ μὲ τὴν περιπέτεια τῆς ὑγείας του συνεισέφερε ὅ,τι θετικώτερο στὴν καλλιέργεια τῆς ἔννοιας «δωρεὰ ὀργάνων».
Ἄρα, λοιπόν, δὲν εἶναι μόνο δικό μας τὸ ζήτημα. Ἄν ἐσεῖς μᾶς πείσετε ὅτι ὁ ἐγκεφαλικὰ νεκρὸς καὶ ὁ χωρὶς αὐτόνομη ἀναπνοὴ ἄνθρωπος, εἶναι νεκρός, ἐμεῖς πῶς νὰ ἐπιμείνουμε ὅτι εἶναι ζωντανός; Μιλάω γιὰ τὴν Ἑλλάδα μὲ τὶς γνωστὲς εὐαισθησίες καὶ ἀντιλήψεις περὶ οἰκογένειας (καὶ ὄχι γιὰ τὴν Ἱσπανία). Στὴν Ἱσπανία, σίγουρα ἐσεῖς τὸ γνωρίζετε, στοὺς 100 δότες νεφρῶν, ὁ ἕνας εἶναι ζωντανὸς καὶ οἱ 99 νεκροί. Στὴ χώρα μας, ὁ Ἕλληνας πιὸ εὔκολα δίνει, ἐν ζωῇ, τὸ νεφρὸ του στὸ παιδί του, παρὰ τὸ νεφρὸ τοῦ νεκροῦ παιδιοῦ του στὸ γείτονα.
Ἄρα ἡ Ἐκκλησία πρέπει νὰ εἶναι ἐπιτρεπτική, οὔτε προτρεπτικὴ οὔτε ἀπαγορευτικὴ.
Οἱ μεταμοσχεύσεις δὲν εἶναι κάτι ποὺ πρέπει ἢ δὲν πρέπει νὰ ἐπιτρέψουμε ἀλλὰ κάτι ποὺ θὰ μπορούσαμε ὑπὸ προϋποθέσεις καὶ νὰ εὐλογήσουμε.
Οἱ μεταμοσχεύσεις θὰ ζήσουν μόνο ὅταν μάθουμε νὰ δίνουμε, σίγουρα θὰ πεθάνουν ὅταν θέλουμε νὰ παίρνουμε, ἀλλὰ πάντοτε μὲ γνώμονα τὴν ἀγάπη καὶ μὲ ἐλευθερία.
Ὅταν ὅλοι πείσουμε, ὅτι αὐτὰ τὰ δυὸ πρυτανεύουν μέσα μας τότε κανεὶς δὲν θὰ παραμείνει καχύποπτος.
Γιὰ τὴν Ἐκκλησία τὸ πρότυπο ὑπάρχει, τὸ καλὸ παρέδειγμα ἔχει δοθεῖ:... ὁ Χριστός, ὁ Υἱὸς τοῦ Θεοῦ, τὸ βράδυ τῆς Μ. Πέμπτης, «πᾶσαν τὴν ὑπὲρ ἡμῶν οἰκονομίαν πληρώσας , τῇ νυκτὶ ἡ παρεδίδετο, μᾶλλον δὲ ἑαυτὸν παρεδίδου ὑπὲρ τῆς τοῦ κόσμου ζωῆς, λαβὼν ἄρτον .…καὶ τὸ ποτήριον.…εἶπεν· Λάβετε, φάγετε, τοῦτο ἐστὶ τὸ σῶμα μου….πίετε ἐξ’αὐτοῦ πάντες, τοῦτο ἐστὶ τὸ αἷμα μου…. Τοῦτο ποιεῖτε εἰς τὴν ἐμὴν ἀνάμνησιν…»
Μένει πλέον σὲ μᾶς νὰ ἀνταποκριθοῦμε μὲ ὑπευθυνότητα καὶ ἀγάπη, μὲ σύνεση καὶ ἐλευθερία, σ’αὐτὸ τὸ θεῖο κάλεσμα.
✥ Ὁ Ἀλεξανδρουπόλεως ΑΝΘΙΜΟΣ
