Στο Συμπόσιο προσεκλήθη και συμμετείχε η Βυζαντινή Χορωδία των Ιεροψαλτών της Μητροπόλεώς μας υπό τη διεύθυνση του κ. Γεωργίου Δροσάκη, πρωτοψάλτου του Μητροπολιτικού μας Ναού, η οποία απέδωσε ύμνους της Μ. Εβδομάδος. Στην εκδήλωση παρευρέθηκε ως προσκεκλημένος και ο Μητροπολίτης μας κ. Άνθιμος, ο οποίος στο τέλος της εκδήλωσης μίλησε για τον πνευματικό του πατέρα και προκάτοχο μέσα από τα «Κείμενα Ανησυχίας» βιβλίο που είχε γράψει το 1982, όταν ήταν Μητροπολίτης Αλεξανδρουπόλεως.
Στο τέλος της εκδηλώσεως μίλησε ο Παναγιώτατος Μητροπολίτης Θεσσαλονίκης κ. Άνθιμος ο οποίος ευχαρίστησε απαξάπαντες για την εκδήλωση προς τιμήν του και αναφέρθηκε στη Θράκη, στον Έβρο και στην Αλεξανδρούπολη, μέρη στα οποία υπηρέτησε επί 30 έτη και που είναι διαρκώς στην καρδιά του και στο μυαλό του.
Προσφώνηση στὸν Μητροπολίτη Θεσσαλονίκης
κ. ΑΝΘΙΜΟ
στὸ 8ο Συμπόσιο Βυζαντινῶν Χορωδιῶν
τοῦ Ἱεροῦ Ναοῦ Προφ. Ἠλία Πυλαίας Θεσσαλονίκης
Κυριακὴ Δ' Νηστειῶν 22/3/2015
Ἀγαπητοί μου, Πατέρες καὶ ἀδελφοί,
"ΤΙΠΟΤΕ στη ζωή μου δεν ξεχώρισα πιο μεγάλο και πιο αληθινό από την Εκκλησία του Χριστού. Και τι μπορεί άλλωστε να είναι πιο αληθινό από την ίδια την αλήθεια! Ή τι μπορεί να είναι πιο μεγάλο από την αποκά-λυψη του Θεού στον κόσμο! Από την παιδική μου ηλικία, όταν, εισπνέ-οντας αέρα μέσα στην αρωματισμένη από το λιβάνι, το νάμα και τις λειτουργίες ατμόσφαιρα του επαρχιακού ναού, πίστευα ότι έπαιρνα Άγιο Πνεύμα, από τότε η Εκκλησία ήταν μέσα στην ύπαρξή μου, ζωή και δύναμη, τελείως ξεχωριστή από «τα στοιχεία» του κόσμου. Το πρώτο κείμενο που απεστήθισα, μαθαίνοντας να διαβάζω, ήταν το χριστουγεν-νιάτικο απολυτίκιο «ἡ Γέννησίς Σου, Χριστὲ ὁ Θεὸς ἡμῶν...». Το απέδιδα ψάλλοντας στο γνωστό του ήχο πρακτικά. Στις χειμωνιάτικες σκληρές ημέρες της ξενικής κατοχής 1941-42 πλημμύριζε την παιδική ψυχή μου από ευφρόσυνη ελπίδα. Το εκκλησιαστικό τροπάριο και η βυζαντινή μουσική είναι το ομορφότερο ντύσιμο που έκαμε ο Θεός στην αλήθεια, για να την προσφέρει στον κόσμο με ανθρώπινα μέτρα. Όλα τα ποιητικά κείμενα της Εκκλησίας μαζί με την μουσική τους είναι μια θεία δωρεά στο ίδιο το πλήρωμά της. Το ίδιο και η εικόνα. ...Δεν μπορώ να εξηγήσω πως καθορίστηκε αυτή η πορεία. Από τον τόπο στον οποίο είδες για πρώτη φορά το κτιστό φως του κόσμου, σε παραλαμβάνει το άγιο χέρι του Θεού και ανάμεσα από τόσες διαδρομές και τόσους σταθμούς «σε φυτεύει» επίσκοπο στην Εκκλησία του. Δεν μπορείς ποτέ να περιγράφεις ή να καθορίσεις περιληπτικά αυτήν την πορεία. Αυτά δεν είναι ανθρώπινα ζητήματα. Είναι «του Θεού τα πράματα». Η ιερωσύνη -όλων των βαθμών- είναι φυτευμένη μέσα στην καρδιά της Εκκλησίας. Αυτός που την ζει συνειδητά, έντονα, αισθάνεται στις μυστηριακές στιγμές της θείας Λατρείας την πλημμύρα του ακτίστου φωτός. Του φωτός της Χάριτος. Αυτά τα ιερατικά βιώματα είναι και μια δική σου επιβεβαίωση ότι η Εκκλησία του Χριστού είναι η υπερκόσμια αλήθεια. Όλος ο ουρανός ο οποίος αποκαλύπτεται ενώπιόν σου, ενώ σε γεμίζει από χαρά, συγχρόνως σε κάνει να αισθάνεσαι τόσο μικρός, τόσο ανίσχυρος, τόσο ανάξιος. Η Εκκλησία είναι το μεγαλείο του Θεού. Ακρογωνιαίος λίθος της ο Χριστός, πορφυρωμένος πάντοτε από τα αίματα της θυσίας του. Γι’ αυτό και η Εκκλησία του φορεί τον αιματωμένο χιτώνα της θυσίας των μαρτύρων και των αγίων. Κανένα εγκόσμιο είδωλο δεν μπορεί να αναμετρηθεί με την Εκκλησία. Τα εγκόσμια πρόσωπα και «πράγματα» που ζουν έξω από τον Θεό είναι υπόθεση του θανάτου. Τα πρόσωπα και τα «πράγματα» της Εκκλησίας είναι υπόθεση της αληθινής ζωής και της αιωνιότητος.
...Η Εκκλησία του Χριστού γεμίζει την ψυχή μου. Η λατρεία, το κήρυγμα, η αγάπη. ...Στους τρείς αυτούς τομείς της εκκλησιαστικής διακονίας περιλαμβάνεται κάθε κόπος, κάθε προσπάθεια του εργάτου του Ευαγγελίου. Πιστεύω ότι ο ποιμήν της Εκκλησίας δεν πρέπει να μένει ποτέ ήσυχος. Δεν έχει δικαίωμα να μένει ήσυχος, αφού είναι υπεύθυνος για την σωτηρία τόσων ψυχών. Η πορεία του ποιμένα είναι πορεία θυσίας, δρόμος μαρτυρίας και ομολογίας Ιησού Χριστού. Στην εποχή μας διαμορφώθηκαν τέτοιες καταστάσεις, που δυσκολεύουν πιο πολύ από άλλοτε, τους ποιμένες της Εκκλησίας στα έργα τους. ...Γεγονός είναι ότι ο Χριστός κηρύσσεται, η Εκκλησία ζει και οι Χριστιανοί σώζονται".
Παναγιώτατε,
Ὅταν ὁ π. Δημήτριος Τζιαφᾶς μοῦ ζήτησε τηλεφωνικά νὰ ρθῶ ἀπόψε σ'αὐτὴν τὴν τυπικὴ ἐκδήλωση τῆς Ἐνορίας σας αὐτῆς, στὴν ἀρχὴ ἀρνήθηκα, ἐπειδὴ ἀπόψε θὰ χοροστατοῦσα στὸν Κατανυκτικὸ Ἑσπερινὸ στὴν Ἀλεξανδρούπολη, ὅπου ἔχουμε καλεσμένο ὁμιλητή, ἰδικό σας μάλιστα Ἡγούμενο. Ὅταν, ὅμως, μοῦ εἶπε ὅτι ἡ ἐκδήλωση θὰ εἶναι ἀφιερωμένη σὲ σᾶς, τότε ἀστραπιαῖα θυμήθηκα ὅτι ἐσεῖς, γιὰ μένα τουλάχιστον, εἶστε αὐτὸς καὶ μόνο αὐτός, ποὺ ἐξομολογεῖται στὶς σελίδες ποὺ μόλις διάβασα ἀπὸ τὸ βιβλίο σας "Κείμενα ἀνησυχίας" τοῦ 1982. Μπορεῖ πολλὰ νὰ ἄλλαξαν ἀπὸ τότε, μπορεῖ κι ἐσεῖς νὰ ἀλλάξατε, νὰ ἀσχοληθήκατε μὲ διάφορα θέματα, ἐκκλησιαστικὰ καὶ μή, μπορεῖ τὰ λόγια σας νὰ συζητήθηκαν ἔντονα, ἄλλοτε θετικὰ κι ἄλλοτε ἀρνητικά, ὅμως τὸ πέρασμά σας ἀπὸ τὴ ζωὴ τῆς Ἐκκλησίας, αὐτὸ ποὺ θὰ παραμείνει ὡς βαθύ ἴχνος τῆς διαβάσεώς σας ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία, θὰ εἶναι ὅτι ὑπήρξατε κυρίως ἕνας παπᾶς, ποὺ ἡ λατρεία ζυμώθηκε μὲ τὴν ψυχή σας καὶ τὸ ράσο σας ταυτίστηκε μὲ τὴν ὑπόστασή σας. Καὶ πέρα ἀπὸ τὶς ἀπόψεις σας, μὲ τὶς ὁποῖες κάποτε μᾶς ἐπιτρέπετε καὶ νὰ διαφωνοῦμε ἀκόμα, εἶστε ἕνας πιστὸς χριστιανός μὲ τὴν ἄδολη καὶ δυνατὴ πίστη τῶν χριστιανῶν τῆς ὑπαίθρου, εἶστε ἕνας χριστιανὸς ὀρθόδοξος μὲ τὴν ἐμπειρικὴ ὀρθοδοξία σας νὰ φτάνει μέχρι τὰ κόκκαλά σας, εἶστε διαποτισμένος μὲ λιβάνι, μὲ ἐκκλησιαστικὴ μουσικὴ καὶ ἱερές εἰκόνες ὡς τὸ μεδούλι σας καὶ γενικά, εἶστε ὡς ἔφηβος πληθωρικὰ ἐρωτευμένος μὲ τὴν λατρευτική, τὴν μυστηριακὴ καὶ τὴν πνευματικὴ ζωὴ τῆς Ἐκκλησίας μας. Αὐτὸς εἶστε κι ἀπ'αὐτὸ ἀπορρέουν ὅλα τὰ ἄλλα ποὺ σᾶς ἐμπνέει ὁ Θεὸς καὶ σᾶς ὁρίζει ἡ εὐθύνη τοῦ καθήκοντος καὶ πράττετε.
Νὰ σᾶς χαιρόμαστε, Παναγιώτατε.
